De ploeg was naar Rio gekomen met maar één doel: goud. Na de verloren halve finale tegen Duitsland restte alleen nog de strijd om brons. Met die derde plaats evenaart de ploeg het resultaat van de Paralympische Spelen van vier jaar geleden. “Gisteren was ik erg emotioneel, heb ik met die meiden zitten janken”, zei Van der Linden na afloop. “Ik baal ervan dat die meiden hun doel niet hebben bereikt waar ze keihard voor gewerkt hebben. Na die wedstrijd moesten we echt de knop omzetten om vandaag te zorgen dat we niet met lege handen naar huis gaan. Tegen de Britten hebben we zowel verdedigend als aanvallend goed gespeeld.”

“Het gevoel is nu iets beter dan vanmorgen”, concludeerde Mariska Beijer, met 21 punten topscorer tegen Groot-Brittannië. “We hebben het toernooi mooi afgesloten met goed basketbal. Waar het gisteren tegen Duitsland niet lukte, lukte het nu wel. Gisteren hebben we in het begin teveel druk op onszelf gelegd. Toen we dat los konden laten, ging het beter. En vandaag wilden we perfect basketbal spelen. Dat is heel aardig gelukt.” Vier jaar geleden was Beijer er ook al bij toen de ploeg brons won. Vier jaar lang werkte ze voor de paralympische titel. Ze zegt: “We hebben onze gouden droom met vier jaar verlengd. Die bestaat nog steeds; we kunnen nog steeds die droom najagen. Dat is wel het mooie.”

Blij met brons
Voor Bo Kramer, met 18 jaar de jongste in het team, was het gevoel heel anders. Ze vertelt: “Natuurlijk kwam ik hier voor goud, dat was het doel als team. Maar om op mijn eerste Paralympische Spelen een medaille te winnen, daar ben ik heel erg blij mee. In Londen dachten de oudere speelsters er ook zo over. Nu is het voor hen anders. Voor ons allemaal stond vandaag vast: dat brons is van ons. En dat is gelukt.”