De Limburgse, die sinds 2013 woont en traint in het Zweedse dorpje Klippan, was de eerste Nederlandse deelnemer aan het olympische worsteltoernooi sinds George 'Gia' Torchinava. De geboren Georgiër deed mee aan Sydney 2000. Blaszka, die al jarenlang de olympische ringen getatoeëerd op haar onderarm meedraagt, kwalificeerde zich vorig jaar voor Rio door derde te worden op de WK in Las Vegas.

Worstelen zit bij de Limburgse, wier opa Piet Snijders vroeger een gerenommeerd beoefenaar was van de aloude olympische sport, in het bloed. "Het is maar goed dat ze in Zweden traint, anders gaat het thuis aan tafel ook alleen maar over worstelen'', zegt haar vader Michel Krauth, die samen met een oom de coaching van Blaszka doet. "Ik ben heel fanatiek en Jessica ook, soms zien we dingen anders. Dan zouden we daar tijdens het eten nog ruzie over krijgen.''

De weg naar de Spelen was lang en zwaar, benadrukt Krauth. "Jessica heeft drie jaar lang in haar eentje in Zweden gezeten, waar ze in een dorpje tussen de bejaarden woonde. Ze kon daar meetrainen met de Zweedse ploeg. De financiële mogelijkheden zijn beperkt. Maar ja, ik ben haar vader en we houden van deze sport. Met NOC*NSF hebben we een plan opgesteld. Meedoen in Rio was het eerste doel, over vier jaar in Tokio wil Jessica voor de medailles gaan. Daar heeft ze dan ook de ideale leeftijd voor.''

Blaszka keert nu terug naar Nederland, waar ze onder leiding van haar vader gaat toewerken naar Tokio 2020. "Ze volgde in Zweden een algemeen programma en we willen nu individueel met haar gaan trainen, zodat ze alle aandacht krijgt'', aldus Krauth. "Haar vriend, een Engelse worstelaar, komt ook naar Nederland. Samen gaan ze optrekken richting Tokio.''