Tussen poortjes en luiers: Chris Vos over snowboarden én vaderschap

‘Holy shit, ik word vader,” dacht para-snowboarder Chris Vos midden op het podium tijdens een lezing. Dat besef bracht hem terug naar zijn zware ongeluk én naar de kracht van sport, die hij nu hoopt door te geven aan zijn dochter.

Veertien jaar is hij al internationaal para-snowboarder. Hij deed wedstrijden over de hele wereld en won diverse WK-, paralympische en World Cup-medailles. En toch, toch is dit vijftiende seizoen anders. Chris’ leven staat sinds kort in een heel ander daglicht: hij is vader geworden. Zijn vier maanden oude dochter verandert alles, vertelt hij. Hij kreeg haar samen met zijn vrouw Lisa Bunschoten, net als hij paralympisch snowboarder.

Alhoewel, misschien toch niet alles. De hyperfocus die hij bij de poortjes aan de start heeft, is er nog altijd. “Bijzonder hoe dat werkt. Die focus was ik de afgelopen maanden vaak totaal kwijt, maar tijdens de wedstrijden was hij er gewoon weer.”

Paralympische Spelen Milaan

Zijn eerste wedstrijden van dit seizoen, en zijn eerste als vader, stelden niet teleur. Hij eindigde bij de World Cup Banked Slalom in Landgraaf als tweede en plaatste zich daarmee meteen voor de WK van volgend jaar. Daar kan hij zich kwalificeren voor de Paralympische Spelen in Milaan in 2026.

Gebroken nachten, een totaal andere verantwoordelijkheid en meer geregel om bij wedstrijden te zijn: de verschillen met voorgaande seizoenen zijn groot. Maar hij zou het niet anders willen. Dat geldt ook voor zijn vrouw Lisa. Opa’s en oma’s werden ingeschakeld, en daar stonden ze weer aan de start op de piste. “Dat was echt heel tof.”

De liefde voor de sport zit diep. Een kind krijgen was een stille wens, maar voor beiden gold dat ze hun carrière niet wilden opgeven. En wat is dan een goede timing? “Ons doel was om naar de Spelen in Milaan te gaan. Maar vorig jaar dachten we: waarom wachten? Misschien duurt het wel lang voordat het lukt om zwanger te worden. Dat bleek niet zo te zijn”, zegt Chris lachend. “En nu staan we toch weer aan de start met goede resultaten.” Lisa eindigde tijdens de World Cup met twee zilveren medailles.

Ongeluk

Chris: “Ik heb er in mijn achterhoofd altijd rekening mee gehouden dat het misschien niet voor mij was weggelegd. Het was altijd een vraagteken. Maar vader zijn is het mooiste wat er is.”

Chris werd op vijfjarige leeftijd tijdens werkzaamheden in de tuin van zijn ouders overreden door een shovel. Hij hield er een verlamming aan over aan zijn rechterbeen en verloor zijn rechterbilspier. “Die kraan is destijds over mijn bekken heen gereden. Er was in dat gebied heel veel kapot. Ik heb veel operaties gehad. Ik wist dus eigenlijk niet in hoeverre ik vruchtbaar was. Lisa en ik hebben het erover gehad om dat vooraf te testen, maar zij zei: ‘We testen helemaal niets, we zien wel.’ Het is echt een kers op de taart dat het zo makkelijk gelukt is.”

Kracht van sport

“Ik besef opnieuw dat het leven niet vanzelfsprekend is. Toen ik net dat ongeluk had gehad, was het eerst onzeker of ik het zou overleven. Daarna zeiden de artsen dat lopen uitgesloten was. Zelfs poepen en plassen was niet vanzelfsprekend. En nu, twintig jaar later, loop ik, snowboard ik, en heb ik op een normale manier een kindje mogen krijgen dat we straks kunnen opvoeden. Hopelijk kan ik haar dan ook de kracht van sport laten zien.”

Chris houdt geregeld lezingen voor bedrijven en organisaties over zijn leven. Hoe hij na het ongeluk toch weer ging lopen, met een aanpassing aan zijn been – een orthese – voor het eerst op een snowboard ging staan, en uiteindelijk uitgroeide tot een zeer succesvol sporter. “Het zijn verhalen die ik vaker heb verteld. Maar laatst merkte ik dat de woorden nu toch anders binnenkwamen dan eerder. Ik realiseerde me op het podium ineens dat ik vader zou worden. Holy shit, dat raakte me toen ineens diep. Ik voelde ook hoe bizar dat ongeluk voor mijn ouders moet zijn geweest.”

Vallen, opstaan en weer doorgaan

Chris houdt er rekening mee dat hij ooit ook iets anders moet gaan doen dan snowboarden. Maar het doel om de Spelen in Milaan te halen – samen met zijn vrouw Lisa – staat. Daarna ziet hij wel weer. Hij heeft meer plannen. Zo heeft hij een pilotenopleiding afgerond en wil hij ooit commerciële vliegtuigen gaan vliegen. Ook voor zijn lezingen heeft hij toekomstplannen. Hij vindt het belangrijk om anderen te inspireren en te laten zien dat niets onmogelijk is, ook niet met fysieke beperkingen. Vallen, opstaan en weer doorgaan: zijn motto draagt hij graag uit. Maar dat is voor later. Eerst wil hij genieten van zijn kleine dochter, zich voorbereiden op het WK en, als het lukt, wat slaap inhalen.