Paratriatleet Maurits Morsink: "Ik probeer te doen alsof ik niet prestatiebewust ben, maar ik wil gewoon winnen"

Paratriatleet Maurits Morsink (33) voelt zich beter en sterker dan ooit. Dat hij bij de mondiale top van de paratriatleten hoort en zich opmaakt voor Parijs had hij een paar jaar geleden niet voor mogelijk gehouden. "Ik een paralympiër? Ik zag mezelf helemaal niet als gehandicapt."

Morsink laat zich interviewen terwijl hij zijn dochter van vier maanden een flesje geeft. De baby gaat voor, waarschuwt hij. Misschien moet hij eerder stoppen. Dat geldt ook voor zijn trainingen. Als hij nodig is voor zijn dochter, laat hij alles vallen. Het vaderschap heeft zijn wereld op zijn kop gezet, vertelt hij.

"Voor ze was geboren trainde ik meer dan ooit. Vader worden gaf me extra motivatie. En ik besefte ook dat ik nog de mogelijkheid had om zoveel te trainen. Toen ze er eenmaal was, overviel me de vraag: wat stelt die hele sport eigenlijk voor? Waar gaat het over? Wat maakt het uit of ik win of verlies? Ik moet dit wezentje in leven houden."

Het maakt nog steeds dat hij met meer relativering naar de sport kijkt. Maar: "Ik probeer misschien wel te doen alsof ik niet zo prestatiebewust ben, stiekem wil ik wel gewoon winnen. Dat ik niet de topfavoriet ben, betekent niet dat ik ooit zal zeggen dat als ik mijn best maar doe, het resultaat onbelangrijk is. Dat vind ik slap. Dus: ik ga voor goud in Parijs. Ook voor mijn dochter. Dat is een stok achter de deur. Ik wil het goede voorbeeld geven en laten zien dat als je wat wilt, je ervoor moet gaan."

Morsink heeft zich in het pre-paralympisch jaar sterk gepositioneerd. Hij kwam met paratriatlon op het EK, WK en in de wereldseries op het podium terecht. “Ik hou van diepgaande wedstrijden.”

Toch is hij niet opgegroeid met triatlon, niet met zwemmen, hardlopen of fietsen. Hij deed aan hockey, later aan rugby. Dat hij in zijn rechterzijde van zijn lichaam minder kracht en controle heeft als gevolg van een hersenbloeding tijdens zijn geboorte, stond dat niet in de weg. Sport was altijd een rode draad in zijn leven en hij schopte het als keeper in de jeugdselecties van Hockeyclub Rotterdam. "Rugby bleek lastiger met mijn beperking, maar ik negeerde dat gewoon."

Hij gaf zich op aandringen van zijn vrienden op voor de paralympische talentdag. "Een beetje als grap. Maar ik was ook nieuwsgierig. Er ging een wereld voor me open. Ik kreeg adviezen aangereikt waardoor ik maximaal mijn beperkte lichaam kon gebruiken. Er is zoveel kennis in de paralympische wereld die ik niet in de reguliere sporten had gevonden."

"Zo kon ik vroeger maximaal vijf kilometer hardlopen. Daarna lagen mijn voeten open door de manier waarop ik liep. Met de bondscoach ben ik gaan experimenteren met andere schoenen en aangepaste zolen. Nu loop ik marathons. Ook met wielrennen en zwemmen krijg ik tips of technische aanpassingen die helpen om beter te worden. Dat was zonder die hulp nooit gelukt."

Makkelijk vond hij de overstap naar paralympisch sporten niet. "Ik heb daar best moeite mee gehad. Helemaal omdat ik mezelf niet zag als iemand met een beperking. Op zo’n talentdag wordt je handicap uitvergroot. Juist door die handicap word je beoordeeld. Nog steeds heb ik wel eens het gevoel dat ik niet helemaal thuis hoor in deze wereld. Maar dan kom ik bij internationale wedstrijden waanzinnige atleten tegen die een superniveau hebben en een arm of been missen. Dan ben ik ook trots dat ik daar bij hoor."

Of hij eerder de overstap had willen maken naar paratriatlon, zou hij niet willen zeggen. "Ergens voelt het tegenstrijdig. Ik zou het iedereen gunnen om ook met een handicap bij een normale vereniging te sporten. Daar word je ook als mens beter van. Het heeft mij veel gebracht. Ik heb geen speciale behandeling gekregen en heb hard gewerkt om in de hockeyselectie te komen. Maar aan de andere kant heb ik ook extra hulp nodig gehad om op een hoger niveau te komen. Misschien moet het naast elkaar bestaan."

Morsink kijkt uit naar Parijs. Zijn vriendin en dochter zullen er zijn. Net als veel familie en vrienden. En hij staat er goed voor. "Ik zet goede tijden neer die dichtbij de nummer 1 van de wereld komen. En ik weet dat ik ook onder druk goed presteer."

Dan is het echt tijd om af te ronden. De fles is op en de baby wordt onrustig. Er zijn nou eenmaal belangrijkere dingen dan vragen beantwoorden.