Reda Haouam wil geschiedenis schrijven met 'murderball'

Al jaren is rolstoelrugby één van de aantrekkelijkste teamsporten op de Paralympische Spelen. En daarom zo zonde dat het in Nederland zo onbekend is, stelt Reda.  “Vaak vragen mensen me hoe het met basketbal gaat. Ze verwarren het met rolstoelrugby. Het zou voor de bekendheid helpen als er eindelijk eens een Nederlandse afvaardiging is op de Spelen.”

Tot dusver lukte dat niet, terwijl het Nederlands team wel al jaren strijdt voor een plek op de Spelen. De reden: het niveau van de deelnemende landen ligt gevaarlijk dicht bij elkaar. “We kunnen op internationale toernooien op podium maar ook als laatste eindigen.”

Al 20 jaar staat het leven van Reda in het teken van rolstoelrugby. “Ik adem en leef rolstoelrugby.” Alleen op vrijdag heeft hij een vrije dag. Op andere dagen is hij in de sporthal of het krachthonk terug te vinden. Tot zijn 17e had hij er nog nooit van gehoord.

Hij had plannen om bedrijfskunde te gaan studeren, met als doel om veel geld te verdienen. Tijdens een vakantie duikt hij in ondiep water, komt met zijn hoofd op een zandbank terecht en breekt zijn nek. Hij houdt er een hoge dwarslaesie aan over.

Sportersmentaliteit
“In het revalidatiecentrum was ik volledig gericht op herstel. Ik had toen ook al een sportersmentaliteit en zag de revalidatie als een grote training. Ik had heel erg de behoefte om terug te gaan naar mijn oude leven. Een leven waarin sport een grote rol speelde. Ik deed aan basketbal, zwemmen, taekwondo. Het was voor mij vanzelfsprekend om op zoek te gaan naar iets nieuws.” 

Beluister hier een gesprek met Reda Haouam in de TeamNL Parijs Podcast.

Als hij een keer gaat kijken bij de jongens die rolstoelrugby spelen in de sporthal van het revalidatiecentrum, is hij niet meteen verkocht. “Ik schrok van wat ik daar zag. Ze reden met een soort Mad Max-achtige tanks keihard op elkaar in.

De eerste training dacht ik nog: laat maar, ik heb net mijn nek-gebroken, even rustig aan. De tweede training ben ik toch in zo’n stoel gaan zitten. En dat was het. Ik stuitte na mijn ongeluk steeds om wat niet meer ging, hier ervaarde ik wat ik nog wél kon.”

Reda blijkt talent te hebben en wordt voor het Nederlands team gevraagd. Een jaar later is hij aanvoerder. Hij speelt voor buitenlandse clubs, waaronder een in Londen. Hij reist de hele wereld over voor wedstrijden. En richt een bedrijf op dat rolstoelrugbystoelen maakt en levert.

“Inmiddels is dat ongeluk 21 jaar geleden, dus ik heb dus best wat momenten gehad om op mijn leven te reflecteren”, zegt hij lachend. “Hoe ik nu naar mijn leven kijk is zo. Die dwarslaesie heeft mij ook veel goeds gebracht. Zo heb ik een enorme passie gevonden in deze sport. Het heeft mijn identiteit gevormd en ik ben er achter gekomen waar ik goed in ben. Ik heb mijn waarden ook scherp gekregen. Ik streef niet meer de dingen na die ik voor mijn ongeluk wel belangrijk vond.”

Dramatisch
Reda wil zijn ongeluk niet bagatelliseren. “Mijn leven is ook heel dramatisch geweest. Ik ben bijna verdronken na die duik. Ik was daar met mijn volle verstand bij. En dat mijn lijf niet meer doet wat het deed is niet fijn. Maar dat gezegd hebbende, mijn leven kent ook veel pieken. Ik heb unieke ervaringen gehad door de sport. Ervaringen die maar voor weinig mensen zijn weggelegd. Daar ben ik ook heel dankbaar voor. Het heeft me een carrière, fysieke en mentale kracht bezorgd.”

En toch.. toch staat er nog dat ene toernooi op zijn verlanglijst: de Paralympische Spelen. “Het kan echt. En het zou een kroon zijn op mijn carrière. Spelen voor een tribune vol rolstoelrugby-fans op het hoogste podium. Hoe tof zou dat zijn!”