Luuc van Opzeeland, van kansloos naar kanshebber

Luuc van Opzeeland (24) had zijn olympische droom eigenlijk al opgegeven. Voor een traditionele windsurfer is hij met zijn twee meter en 97 kilo te lang en te zwaar. Maar toen werd de iQFoil de olympische standaard. Dat veranderde alles.

Een half jaar voor de Olympische Spelen, die voor de watersporters plaatsvinden in Marseille, is windsurfer Luuc van Opzeeland nog niet zeker van zijn plek. De strijd om dat ene deelnamebewijs dat per land wordt vergeven, is voor Nederland nog niet beslist. Maar met de wereldtitel die hij vorig jaar in Scheveningen veroverde, heeft de Noord-Hollander goede papieren. Aan de vooravond van het beslissende WK, eind januari bij Lanzarote, doet hij zijn verhaal.

Eerst even helemaal terug naar het begin. Hoe ben je ooit met windsurfen begonnen?
“Ik ben niet echt met de surfplank opgegroeid. Toen ik een jaar of acht was ben ik op vakantie in Italië gewoon een keertje begonnen. Daarna kreeg ik voor mijn verjaardag een setje. We woonden in Hoofddorp, dan gingen we windsurfen op de Toolenburgerplas of bij Aalsmeer. Vanaf daar is het een beetje doorgegroeid naar waar we nu zijn beland.”

Wanneer kreeg je door dat je er wel goed in was?
“Toen ik een jaar of twaalf was begon ik steeds grotere wedstrijden te winnen. Maar op die leeftijd ben je nog niet bezig met topsport. Je wilt gewoon winnen en je moet trainen om dat te bereiken. Dat wordt natuurlijk serieuzer als je ouder wordt. Je gaat reizen, wint meer prijzen en gaat langzaamaan meer uren maken. Dan stroom je er toch een beetje in.”

Maar op een gegeven moment ben je toch afgehaakt…
“Het ouderwetse windsurfen is gemaakt voor wat kleinere, lichtere mensen. En het is iets meer tweedimensionaal, dus ook wat minder extreem. Het is een beetje een soort stoomboot die je door het water heen duwt, met 9,5 meter. Die plank ligt vlak op het water. Er zitten niet enorme risico’s aan vast, dat je op je plaat gaat of zo. Het varen op zich is niet heel lastig. Dus het was niet helemaal voor mij weggelegd. Ik ben twee meter en om dan het ideale gewicht van 70 kilo te halen, was gewoon niet reëel.”

Toen ben je overgestapt op de iQFoil
“Ik was een van de eersten die ging foilen. Dat is alsof je vanaf de mountainbike naar de racefiets overstapt. Dat ging eigenlijk heel goed en ik ben daar heel snel ingerold. Ik heb in 2017 ook het eerste WK iQFoil gewonnen. Ik ben ook nooit echt gestopt met sporten, maar de olympische droom was wel weggevallen. Omdat ik er gewoon geen lol meer in had, weet je wel. Toen ben ik er ook bij gaan studeren. Dat is ook belangrijk.”

Wat maakt foilen zoveel mooier dan het reguliere windsurfen?
“Bij het foilen is alleen het varen op zich al lastig. De snelheid is veel hoger en er wordt regelmatig gevallen. Het is echt extremer. Je moet het een beetje voorstellen alsof je aan het slacklinen bent (een soort koorddansen op een spanband, RS) met een zeil in je handen en over de golven moet manoeuvreren. En dan moet je zorgen dat het allemaal maar goed gaat. Er komt veel meer bij kijken dan bij het gewone windsurfen. Het is echt een heel andere sport.”

Omdat er meer krachten op je lichaam inwerken, heb je een voordeel als je wat langer en zwaarder bent…
“Correct. Het is een sport waar meer extreme krachten bij komen kijken. Die foils bouwen heel veel power op. Daar moet je niet alleen wat langer en zwaarder voor zijn, maar ook sterker. Kijk, nu heeft de ideale atleet eigenlijk hetzelfde formaat als een basketballer en voorheen was het meer voor turners weggelegd. Het ideale gewicht voor een foiler hangt er echt van af. Het is minder strikt dan met RS:X. Ik ben 97 kilo, maar we hebben jongens van 85 kilo die het goed doen, maar ook van 105. Dus daar zit wel een aardige range tussen.”

Daarnaast ging je studeren, zei je. Wat deed je precies?
“Ik deed business of fashion in Florence. Dat was een kleine zeventig procent business en dertig procent fashion. Het is eigenlijk meer het opbouwen van modebedrijven, niet een hands on designer. Niet dat ik elke dag een jurk maakte of zo, maar meer business en grafisch design.”

In Italië zat je in het Mekka voor de mode…
“In Florence wordt heel veel geproduceerd en daar heb je elk jaar de grootste modebeurs voor de industrie. Het zat een heel klein beetje in de familie en ik had er wel interesse voor. Ik wilde het graag studeren, maar alleen als ik dan ook echt bij de beste school binnen kon komen. Want mode kun je bijna overal doen, maar als het niet de juiste opleiding is dan kun je er heel weinig mee. Bij die school in Florence laten ze maar 15 tot 20 man per jaar toe en een beetje tegen de verwachting werd ik dus ook aangenomen.”

Vind je het belangrijk om er goed gekleed bij te lopen?
“Haha. Ja, nou, ik hou er wel een beetje rekening mee. Maar wat is goed gekleed, naar mijn mening? Onder jonge mensen betekent ‘goed gekleed’ tegenwoordig het dragen van enorm veel merken, maar ik bedoel gewoon goed verzorgd. Op die fiets…”

In 2019 werd bekend dat de RS:X als olympische klasse vanaf 2024 zou worden vervangen door de iQFoil. Ging bij jou toen meteen de vlag uit?
“Nee, niet echt. Kort daarna hadden we net die twee coronajaren. Dat was natuurlijk een rare situatie, ook omdat ik die periode in Italië woonde. Daar was het allemaal nog veel heftiger dan in Nederland. Ik was een beetje sceptisch of het olympisch windsurfen wel voor mij was weggelegd. Ik vreesde eigenlijk dat het weer gemaakt zou worden voor relatief kleine sporters."

"Er was ook niet direct vanuit het Watersportverbond in één keer een enorme interesse voor mij, ondanks dat ik natuurlijk op moment wel de beste was in de sport. Dus er zat wel een stukje risico bij of je dat in je eentje gaat lukken. Je moest je studie op een lager pitje zetten en het beetje geld dat ik had gespaard moest ik aanbreken. Ik kreeg ook geen status bij NOC*NSF omdat het een nieuwe klasse was en ik mijn wereldtitel haalde toen het nog niet olympisch was.”

Waardoor ben je er toch voor gegaan?
“Vrienden uit Italië haalden me over om mee te doen aan een wedstrijd op het Gardameer, voor de World Series. Ik heb een setje gekocht, een weekje vrij genomen van school en ongetraind meegedaan. Na de eerste dag stond ik eerste. Gedurende de week werd het wel wat minder omdat ik conditioneel niet op niveau was, maar ik vond wel dat er enorme potentie in zat. Dus ja, toen ging er toch wel iets borrelen.”

Wat zijn je plannen voor na Parijs? Pak je dan de mode weer op?
“Ik hoop dat ik met mijn 24 jaar nog wel vier jaar door kan gaan tot de Spelen in LA. Maar het idee is wel om na de komende Spelen eerst weer twee jaar te studeren. Of het nou per se mode is, weet ik nog niet. Misschien dat ik de richting iets verander en vol voor business ga. Dat gaan we zien.”