Maarten van Garderen: “Als je jezelf voorbij blijft lopen, kan het slecht aflopen”

Als topvolleyballer heb je maar weinig momenten om je rust te pakken. Zodra het clubseizoen erop zit, begint het seizoen voor de nationale ploegen. En andersom. Maarten van Garderen lastte vorig jaar een rustpauze in. Hij is ervan overtuigd: een zomer niet volleyballen heeft zijn carrière met een paar jaar verlengd.

Je hebt vorig jaar het zomerseizoen met het Nederlands team overgeslagen. Waarom was dat?
“Dat had meerdere redenen. De hoofdreden was dat mijn knie zwaar overbelast was. Vorig seizoen speelde ik bij de Turkse club Ziraat, uit Ankara. Op alle fronten waren we zeer succesvol, waardoor ik aan het eind van het seizoen een knieblessure had opgelopen. Ik heb het de laatste anderhalve maand alleen volgehouden met pijnstillers. Ik heb het seizoen afgemaakt en we zijn kampioen geworden, maar aan het eind was mijn knie helemaal op.”

En toen?
“Een MRI-scan wees flinke schade aan. Sommige dokters zeiden dat ik eraan geopereerd moest worden, anderen raadden aan om eerst eens wat anders te proberen. Maar het was al snel duidelijk dat het niet verstandig was om meteen aan te haken bij het Nederlands team. We besloten eerst met de knie aan de slag te gaan.”

“Als het voorspoedig gaat heb je nog de optie om halverwege de zomer in te stromen en nog een toernooi mee te doen. Maar ik besloot de hele zomer een pauze in te lassen. Om me fysiek voor te bereiden op het nieuwe seizoen, maar ook om na een coronajaar in Turkije wat tijd voor mezelf te hebben.”

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Maarten van Garderen (@maartenvg1)

Was het van tevoren duidelijk dat je pauze tijdelijk was?
“Eigenlijk niet. Ik vond het wel belangrijk om mezelf fysiek niet voorbij te lopen. Ik heb nooit de deur achter me dicht gedaan en gezegd dat ik ermee zou stoppen, maar ik moest wel kijken hoe ik het fysiek ging houden bij mijn nieuwe club in Italië.”

“Volleybal is een hele traumatische sport, fysiek gezien. Bijna alle posities in het volleybal springen zeker tachtig tot honderd keer per dag. Dat is niet erg plezierig voor je spieren en gewrichten. Wij zijn ervoor getraind, dus we houden het wel vol. Maar als je ouder wordt, ik ben nu 32, merk je dat dat meer impact heeft.”

Hoe ben je van je knieproblemen afgekomen?
“Ik zou het nieuwe seizoen gaan spelen bij Modena in Italië. Dat is ook de club van Nimir Abdelaziz. De club had korte lijntjes met een dokter in Sevilla. Ik ben daar naartoe gegaan en samen zijn we met mijn knie aan de slag gegaan. Dat heeft het probleem verholpen. Hij heeft me drie dagen op de pijnbank gelegd. Het was een heel herstelproces, maar het was uiteindelijk de beste keus die ik kon maken. Mijn knie is nu bijna zoals die zes jaar geleden was.”

Dat is een wonderdokter geweest…
“Hij heeft een aantal speciale behandelingen die tegen een mini-operatie aanzitten. Dat heeft mij heel goed geholpen.”

Wat heb je verder gedaan tijdens je mini-sabbatical?
“Ik heb veel tijd doorgebracht met mijn vriendin. Als spelers bij het Nederlands team komen, dan komen ze eigenlijk allemaal thuis, bij hun familie of vriendin. Maar ik heb een Italiaanse vriendin. Als ik naar het Nederlands team ga, dan ben ik vijf maanden van huis. Dus nadat ik aan mijn knie had gewerkt, ben ik veel bij haar geweest. Ik kon ook op sociaal gebied tot rust komen.”

“Daarvoor hadden we het coronajaar. Toen zat ik van juni tot mei in Turkije, zonder ooit terug te kunnen. Dus ik heb mijn vriendin al die tijd niet kunnen zien. Dat zijn ook dingen die je in je overweging meeneemt. Dan kun je niet zeggen: ‘Schat, we hebben elkaar tien maanden niet gezien, maar ik ga nu door naar het Nederlands team’.”

Je hoort wel vaker dat volleyballers een sabbatical nemen…
“De laatste tijd hoor je veel topspelers die het gesprek aangaan met de FIVB (de wereldvolleybalbond, red.), want eigenlijk is het niet te doen. Die programma’s zitten bomvol. De FIVB organiseert mooie toernooien, maar het gevoel komt vaak naar boven dat ze niet aan het belang van de spelers denken, maar alleen aan spelen, spelen, spelen.”

“De spelers zijn het product. Maar die hebben in de winter ook al een vol programma. Er zijn veel spelers die blessures oplopen. Als je tien, vijftien jaar elke zomer volleybalt… Je wil niet dat spelers helemaal op zijn als ze tegen de dertig lopen.”

Deze zomer ben je weer aangesloten bij Oranje. Hoe ging dat?
“Ik ben heel blij om terug te zijn. Ik zie dat iedereen stappen vooruit heeft gemaakt. In de Nations League hebben we stabiel gepresteerd. We hebben de kwartfinale gehaald op een mondiaal toernooi, dus dat is een positieve eerste helft van de zomer.”

En voor jezelf?
“Ik vond het weerzien met de jongens het mooist. Dat je elkaar omarmt en zegt: we gaan er weer vijf maanden voor. Ik speel nu een jaar of tien op internationaal niveau. Dan ben je wel gewend om de ene dag afscheid te nemen van je teamgenoten en de volgende dag je nieuwe teamgenoten te begroeten. Maar het is extra leuk bij het nationaal team, omdat het jongens zijn waar je ieder jaar een hele zomer mee traint. Dus daar heb je een extra band mee.”

Heeft je sabbatical gevolgen gehad voor je positie in het team?
“Ik denk dat ik ten opzichte van eerder wat minder speel, maar daar dat is prima. Op mijn positie hebben we een hele mooie concurrentiestrijd. Bennie Tuinstra is echt aan het doorbreken en Gijs Jorna en Thijs ter Horst komen ook voor die positie in aanmerking. We hebben nu vier mensen voor één positie. Dat is alleen maar mooi. In de Nations League speelden we allemaal ongeveer evenveel. Dat zie je niet overal.”

Wat heeft die time-out je gebracht?
“Ik denk dat het een paar jaar heeft toegevoegd aan mijn carrière. Het was gewoon nodig. Fysiek heb ik gemerkt: als je jezelf voorbij blijft lopen, dan kan het slecht aflopen. Ik vond het jammer dat ik er niet bij was, maar het is absoluut de beste keuze geweest.”

Kun je ook zeggen dat je er mentaal beter op bent geworden?
“Die zomer vrijaf heeft me mentaal een enorme boost gegeven. Dat heeft met mijn familie en vriendin te maken, maar ook met het volleybal. Ik merkte dat ik er na drie weken weer zin in had. Dat was voor mij een heel belangrijk teken dat het een goede keuze was. Soms, als je twee keer per dag traint en veel reist, dan vergeet je wel eens dat het fantastisch is wat je doet. Ik realiseerde me dat een tijdje vrij lekker is, maar ik dacht ook: als het weer begint sta ik er weer!”