Kimberley Bos kan voor het eerst vooruitkijken: ‘Gek genoeg geeft me dat juist onrust’

Plat op de buik, kin bijna op het ijs, met 140 kilometer per uur naar beneden. Kimberley Bos is de enige Nederlander die ooit een oympische medaille in skeleton won. “Ik krijg vaker de vraag of ik een beetje gek ben dat ik deze sport beoefen.”

‘Vind je mij gek?” Kimberley kijkt een tikje verontwaardigd bij de vraag of skeleton niet soms aan doodsverachting grenst. Ze wuift het gevaar weg. “Alleen bij rodelen is er ooit iemand overleden. Skeleton is veel veiliger dan bobslee. En weet je wie ik pas gek vind? Wielrenners die met die snelheid van een berg afdalen.”

Oké, skeleton mag dan een extreme sport zijn en ja, de enorme G-krachten door de hoge snelheid eisen hun tol—aan het einde van het seizoen zit er veel vermoeidheid in het lijf—maar Kimberley heeft alles onder controle en weet wat ze doet. Soms als ‘ze vergeet te sturen’ levert dat haar wat blauwe plekken op als ze dan met de slee tegen de kant aan knalt. Maar het is vooral balen omdat het tijd kost.

Snelheid

Als tiener stapte Kimberley over van bobslee naar skeleton. Dat veroorzaakte aanvankelijk wat opgetrokken wenkbrauwen. “Bobsleeërs kijken vaak een beetje neer op skeleton. Ze vinden het makkelijker omdat je na een foutje nog kan corrigeren”, maar Kimberley zou het voor niets willen inruilen. De snelheid, de vele reizen, het volkslied na gewonnen wedstrijden, ze kan er intens van genieten.

Maar de liefde voor de sport komt met een prijs. Ondanks een bronzen olympische medaille uit 2022, WK-zilver in 2023 en een aantal wereldbekers, zet Kimberley nog altijd alle zeilen bij om financieel rond te komen. “Ik moet elk seizoen creatief zijn, vooraf weet ik nooit hoe ik het ga redden,” vertelt ze. Naast haar baan als fysiotherapeut buiten het seizoen ontwerpt ze sjaals en verkoopt die via haar eigen fanshop. Ook doet ze zelf haar acquisitie. Op haar helm prijken de logo's van sponsoren en de namen van betalende fans. “Sommige steunen me met een klein bedrag. Maar ik ben blij met iedere bijdrage.”

Onrust

Die onzekerheid was de standaard. Tot kortgeleden. Ze kreeg eind vorig jaar een sponsorcontract tot en met de Olympische Spelen van Milaan. “Gek genoeg geeft die zekerheid me juist onrust. Ik ben het niet gewend. Ik heb nu ineens meer tijd.”

Jaloers op sporters die altijd al wat zorgelozer hun carrière konden inrichten? “Dat was ik soms wel eens. Maar ik vind het ook goed dat sporters zelf investeren. Als je het echt wilt en er zelf een bijdrage voor moet leveren, is de commitment ook groter. Maar een seizoen doorkomen met 2000 euro en bij mensen op de bank slapen uit kostenbesparing, dat doe ik niet meer. Mijn carrière is nu een stuk professioneler en dat uit zich ook in constantere resultaten.”

Naaimachine

Kimberleys creativiteit gaat verder dan alleen financiën. Op de tablet, die ze zichzelf na wikken en wegen cadeau gaf van haar olympische prijzengeld, ontwierp ze het design van haar slee. Eentje met aan de zijkanten de Nederlands vlag. Ook het ontwerp van de mutsen, sjaals en T-shirts voor fans maakt ze op haar tekenprogramma. En als het kan neemt ze haar naaimachine mee naar wedstrijden. Reparatiewerkzaamheden aan haar wedstrijdkleding en om het wedstrijdnummer op maat te maken. “Vroeger maakte ik ook mijn eigen turnpakjes.”

Die ondernemende geest zat er al vroeg in. In de zomer organiseerde ze met haar twee zusjes op de camping acties om geld in te zamelen voor goede doelen. “Modeshows, websites maken... de halve camping liep een keer met rode neuzen voor CliniClowns. Als iets niet lukte, verzon ik gewoon een andere oplossing.”

Geen thuisbaan

Inmiddels zit Kimberley al elf jaar in de sport. Waar veel van haar concurrenten kunnen trainen op een thuisbaan, moet zij het zonder die luxe stellen. De dichtstbijzijnde baan is in het Duitse Winterberg, waardoor ze per seizoen aanzienlijk minder runs maakt. Toch weet ze op veel verschillende banen goed te presteren, dankzij haar sterke start én stuurkwaliteiten. Een bijzondere combinatie. Creativiteit speelt daarbij ook een rol. Ze traint op Papendal op de atletiekbaan met haar slee op wieltjes en thuis visualiseert ze de banen liggend op haar slee in de woonkamer. “Dat ziet er een beetje stom uit,” lacht ze, “maar het werkt wel.”

Op dit moment is ze aan het stoeien met haar materiaal. Na zeven jaar heeft ze een nieuwe slee. Op langere termijn moet ze daar profijt van hebben. Op dit moment is dat nog fine-tunen. Dat haar resultaten daardoor nog wiebelig zijn, is ingecalculeerd. Al zijn de reacties in de media of van buitenstaanders lastig. “Dan lees ik hoe slecht ik het wel niet doe. Terwijl ik juist wel tevreden was. Ik moet leren dat naast me neer te leggen.”

Milaan 2026

Kimberleys doel ligt op volgend jaar. De Olympische Spelen in Milaan. Of ze opnieuw een olympische medaille wint? “Het veld bij de vrouwen ligt zo dicht bij elkaar. Van alle deelnemers hebben er twaalf kans op het podium. Ik ben zeker een kanshebber, maar of het ook lukt, ga ik niet zeggen.”

Ze is trots dat TeamNL nu uit meerdere skeletonners bestaat. Waar ze ooit alleen aan de top stond, maken zes anderen nu deel uit van het team. “Sommigen zijn door mij geïnspireerd. Dat is gaaf.” De mannen in dat team hebben er een kluif aan om bij haar tijden in de buurt te komen. Met meer kracht en gewicht zouden ze het op papier sneller moeten doen. Dat er een moment zou komen dat een van hen sneller zou zijn, zat er aan te komen. Eind vorig jaar lukte dat nipt door Joeri van Kuppeveld. “Heel even dacht ik: hè.. jammer. Maar ik vind het vooral heel knap dat het hem is gelukt. Toen hij tijdens een wedstrijd ook sneller was waren we allebei supertrots.”