Ze heeft, dik een week voor het WK, een interviewmiddag ingelast. De aanvragen vlogen Lucinda om de oren. De reden? Die laat zich raden. Lucinda wint dit seizoen namelijk de ene wedstrijd na de andere. Het aantal overwinningen is al opgelopen naar elf. Mede daardoor won ze, voor de eerste keer in haar loopbaan, de Wereldbeker. “Normaal rijd ik niet eens elf wedstrijden in een veldritseizoen. Ik had ook absoluut niet verwacht dat het zo goed zou gaan. Het is een absurd seizoen.”

En wat absurd is, dat moet je proberen te verklaren.

“Ik combineer al een jaar of vijf het veldrijden met het wegwielrennen. Maar tijdens de eerste lockdown besloot ik om dit seizoen volledig voor het veldrijden te gaan. De kansen op wedstrijden waren daar het grootst. Dat bood meer perspectief en motivatie. En juist omdat ik geen wedstrijden op de weg reed, had ik alle tijd om in het bos te gaan crossen. Normaal ben ik in de zomermaanden alleen maar met de weg bezig. Nu deed ik alleen de duurtrainingen op de weg en ging ik daarnaast lekker klooien op de crossfiets. Het was vooral: doen, doen en nog eens doen.”

Dat crossgevoel
Lucinda maakte de afgelopen maanden dus veel meer meters in het veldrijden. “En daardoor is het seizoen voor mij compleet anders verlopen. Normaal begin ik pas in november wedstrijden te rijden. Eigenlijk loop ik in een normaal seizoen daardoor snel achter de feiten aan. De rest is dan al zo’n twee maanden bezig. Die hebben dat crossgevoel dan al helemaal te pakken, terwijl ik er nog in moet komen.”

Van zo’n achterstand is dit seizoen dus geen sprake. Sterker nog: Lucinda merkt dat de extra uren hun vruchten afwerpen. “Ik kan steeds meer vertrouwen op automatismen. Neem het opspringen op de fiets. Daar ben ik echt veel mee bezig geweest. Wat vind ik het prettigst? Wat geeft mij het beste gevoel?”

“Hierdoor is mijn feeling en timing veel beter dan vorig jaar. Toen zag je me echt op het zadel landen. Kadunk. Dat gaat nu veel soepeler en daardoor win ik tijd. Dat geldt ook voor het vinden van m’n pedalen bij het op gang komen. Dat is ook veel minder zoeken. Ik val minder, snijd de bochten beter aan…er is veel verbeterd. We hebben dit seizoen echt mooie stappen kunnen zetten. Al vind ik dat er nog veel beter kan.”

Rust en vertrouwen
Het zorgt ervoor dat Lucinda ook een stuk relaxter op de fiets zit. “Ik voelde me eerst veel meer opgejaagd. En daardoor ging ik dan fouten maken. Of dat ik juist ging volgen, omdat ik niet zeker was van mijn zaak. Doordat ik nu beter weet wat ik kan, heb ik meer rust en vertrouwen. Ik maak betere keuzes en heb de fiets beter onder controle. Ik hoef daardoor minder te compenseren met kracht en kan mijn energie veel beter verdelen. En, ook niet onbelangrijk, ik heb er echt heel veel lol in. Crossen zit in mijn hart. Het voelt heel goed om daar nu zo veel aandacht te besteden.”

Mooi woorden, die perspectief bieden. Allereerst voor het WK, dat in de Belgische kustplaats Oostende wordt gehouden.

WK en volgend seizoen
Lucinda haalde tijdens de laatste drie edities telkens het podium (tweemaal brons, een keer zilver), maar de mooiste WK-medaille die ontbreekt nog op haar erelijst. Ze is zich ervan bewust dat alle ogen dit WK op haar gericht zijn. “En toch probeer ik ‘m aan te pakken zoals elke andere wedstrijd. De aanloop en beleving is compleet anders, maar ik moet me niet gek laten maken. Kijk, ik wil natuurlijk heel graag winnen. Maar het seizoen is niet mislukt als dat niet gebeurt. Juist die overwinningen op verschillende dagen, op verschillende parcoursen, tonen aan dat ik in de breedte heel sterk ben geworden. Dat is eigenlijk knapper dan dat je alleen op één dag goed bent.”

Interessant wordt de puzzel voor het volgende seizoen. Want het liefst zoekt Lucinda de afwisseling weer op tussen de weg en het veldrijden. “Maar ik wil niet terug naar maar tien crosswedstrijden per jaar. Het is wel duidelijk dat ik hier heel blij van word. Ik leer nieuwe dingen en heb het idee dat ik mezelf nog elke dag verbeter. Dus wordt het weer zoeken. Zoeken naar een goede balans.”