Het grote avontuur van roeister Kirsten Wielaard: Op de fiets naar Tokio

Het liefst was Kirsten Wielaard (31 jaar) als roeister naar de Spelen gegaan. De tweevoudig winnares van EK-zilver viel echter voortijdig af, waardoor dat plan de prullenbak in kon. En toch wil Kirsten naar Tokio. Niet in de boot, maar op de fiets.

Nog een week of zes en dan moet het gebeuren. De fietstocht van Kirsten. De tocht van 13.000 kilometer die uiteindelijk leidt naar Kirstens oud-teamgenoten en haar vriend die wel meedoen aan de Spelen. Die vriend is Dirk Uittenbogaard. Inderdaad, ook een roeier. Hij is lid van de dubbelvier.

“Hij was natuurlijk de eerste met wie ik het besprak”, zegt Kirsten. “Ik wilde weten hoe hij er over dacht. Hoe het voor hem zou zijn als ik tijdens zijn olympische traject zoiets zou ondernemen. Ik wil natuurlijk niet zijn voorbereiding in de war schoppen. Zijn prestaties moet niet lijden onder mijn avontuur.”

Dat ze zich niet plaatste kwam voor Tokio, kwam voor Kirsten niet helemaal als een verrassing. “Mijn plek is heel vaak onzeker geweest. Ik zat altijd op de wip. Net wel, net niet. Had vaak blessures of stomme ongelukjes. Ik was niet op de juiste momenten fit, waardoor ik geen plek in de boot kreeg. Maar spijt van het telkens weer proberen heb ik niet. Ik heb ondanks die tegenslagen ook mooie jaren als topsporter gehad.”

Voorlopig gestopt
Kirsten praat in de verleden tijd. En dat is niet zomaar. “Voorlopig ben ik gestopt als roeister. Ik wil me nu focussen op andere dingen. Het leven buiten de sport. Mijn reis naar Tokio, maar ook Nederlandse taallessen geven aan buitenlandse mensen. Dat doe ik als zelfstandige. Daar leer ik veel van en ik haal hier veel energie uit. Op dit moment is het voor mij goed en verstandig om de topsport los te laten. Maar hey, ik wil het niet te zwaar maken. Ik heb er vrede mee. Natuurlijk heb ik van mijn situatie gebaald, maar ik wil niet bij de pakken neer zitten. Er zijn zo veel andere leuke dingen.”

Toen plan A vorig jaar maart moeilijk leek te worden, gonsde plan B al door haar hoofd. Het Grote Fietsavontuur. “Het begon bijna als een grap. Een wild idee in mijn hoofd. Toen ik naar de Spelen van Rio ging om Dirk aan te moedigen, zat ik al te denken: van zo’n reis moet je eigenlijk een tof avontuur maken. Dat je niet alleen maar de supporter of toerist bent, maar dat je zelf ook een verhaal hebt. Iets bijzonders doet. Ik ben wel vaker van de grote plannen. Zo bedacht ik ooit dat ik de Amazone af wilde roeien. Of dat ik naar Congo wilde gaan om daar het ecotoerisme te stimuleren. Maar die plannen zijn nooit doorgegaan. Hopelijk wordt dat dit keer anders.”

De wereld mooier maken
Haar avontuur moet meer worden dan een mooie herinnering. Ze wil tijdens haar tocht geld ophalen voor een boerderij in Nijmegen die aan ‘regeneratieve landbouw’ doet. “Dat houdt in dat je voedsel verbouwt en ondertussen de natuur helpt. Bijvoorbeeld door de bodem weer vruchtbaar te maken, biodiversiteit te creëren en duurzame energie te gebruiken. Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in de natuur en zie in de wereld dingen misgaan."

"We gebruiken onze planeet in plaats van dat we er zuinig op zijn. Ik wil mijn reis dan ook gebruiken om aandacht te vragen voor de natuur. De donaties die ik ontvang via mijn website worden grotendeels geïnvesteerd in groene doelen van deze boerderij. Ik hoop dat ik mensen hierdoor kan inspireren en voor awareness kan zorgen om met elkaar de wereld mooier te maken.”

Wat is je eerste stap als je zulke grote plannen hebt? “Nou, een goede fiets kopen”, lacht Kirsten. “Eentje die robuust is en onderdelen heeft die makkelijk te vervangen én goed verkrijgbaar zijn. Ik belandde meteen in een andere wereld. Voor ik het wist zat ik in een app-groep met vijftien anderen die ook naar het oosten willen fietsen."

"Ik dacht dat ik een origineel idee had, maar er blijken veel meer mensen te zijn die dit van plan zijn. We wisselen paklijsten uit en informatie over de route. De kunst is om niet te veel onzin mee te nemen. Dus heb ik behalve kleding, een reparatiesetje en makkelijk te bereiden voedsel niet veel mee. Ik slaap in een tent. In Nederland mag dat niet, maar in veel andere landen wordt dat wel gedoogd.”

Dwars door Azië
Haar route is nog niet helemaal af. “Hoe mijn reis verloopt, hangt erg af van de corona-ontwikkelingen. Momenteel heb ik het idee om eerst naar Varese in Italië te fietsen. Daar gaat Dirk met z’n ploeg op trainingskamp. Ik moet nog kijken of dat allemaal kan, qua teamafspraken en bubbels. Maar het zou voor mij maar vier dagen om zijn, haha. Vervolgens wil ik naar Iran of Georgië, dat hangt af van de corona-ontwikkelingen in die landen. In Azië wil ik de Zijderoute oppakken. Een oude handelsweg dwars naar China die al voor de Middeleeuwen werd gebruikt.” 

“Ik hoop onderweg bij een waanzinnig groot geregenereerd landbouwgebied in China langs te kunnen. Een van de eerste grote regeneratieve projecten en voor mij een enorme inspiratiebron. Daarna wil ik met de boot naar Japan. Als alles goed gaat, kom ik in juli aan in Tokio. Op tijd dus voor de Spelen, die op 23 juli beginnen. Het zou kunnen dat ik in China, in het meest onherbergzame gebied, een gedeelte met de trein moet als ik ergens vertraging oploop. Hoe later ik kan vertrekken, hoe meer van zulke tussenoplossingen ik moet vinden.”

Wat verwacht Kirsten dat de reis haar brengt? “Hopelijk wordt het een onvergetelijk avontuur. Ik ben benieuwd hoe het is, zo lang in m’n eentje. En natuurlijk ben ik nieuwsgierig naar de andere culturen die ik onderweg tegenkom. De verschillende talen vind ik een mooie uitdaging. Of ik het spannend vind? Ja natuurlijk. Maar ik vind het niet eng. Ik ben niet de eerste vrouw die dit doet. En het schijnt dat je onderweg ook geregeld wordt uitgenodigd om bij mensen thuis te slapen. Al zal dat door corona wat minder vanzelfsprekend zijn. Ik maak me meer zorgen of ik wel elk land inkom. Maar die visums kan ik pas tijdens mijn reis regelen.”

Het coronavirus zou er zelfs voor kunnen zorgen dat haar reis helemaal niet door kan gaan. “Dan moeten we de plannen uitstellen. Het zou super zonde zijn, maar dan hebben we in ieder geval een mooi voorstel op tafel liggen. Ik ben helemaal gegrepen door dit idee. Als het dit jaar écht niet kan, dan maar volgend jaar.”

Voor die tijd moet ze in ieder geval nog aan de slag met haar fiets. “Ik moet zelf onderdelen kunnen vervangen. Een remblokje, losse spaak of kabeltje bijvoorbeeld. Dat heb ik uitgesteld, maar daar moet ik echt nog wel even mee oefenen. Ik kan niet verwachten dat er in Turkmenistan op elke hoek een fietsenmaker zit.”