Wat zien we hier op deze foto?
“Dit is het podium na afloop van het WK mixed relay in Hamburg. Hamburg is voor ons de spectaculairste wedstrijd van het circuit. Het staat bekend om het korte, technische fietsparkoers. Langs het hele parkoers staat het vier, vijf rijen dik van de mensen. Wij werden in 2017 derde. Een bijzonder moment, dat je daar op het podium staat.”

Hoe werkt zo’n relay bij het triatlon precies?
“Je doet het met zijn vieren in de volgorde vrouw, man, vrouw, man. Iedereen doet eigenlijk een supersprint van driehonderd meter zwemmen, zes kilometer fietsen en 1600 meter lopen.”

Is het echt teamwerk, of is het een optelsom van vier individuele prestaties?
“Het is een estafette. Je moet vier goede atleten hebben om tot een goed resultaat te komen. Rachel heeft individueel al wel een paar keer het podium gehaald, Maaike ook, hoewel nu Maya Kingma in haar plaats start. Jorik en ik hebben internationaal nog geen podiumplaatsen behaald in de WTS. Dus onze teamprestatie komt niet helemaal overeen met onze individuele prestaties op dat niveau. Kennelijk doen we wel iets extra’s. Het is vier maal één, maar dat wordt dan vijf. Ik denk dat je bij de relay toch net een extra kick krijgt: er staat nog iemand op je te wachten, je wilt iets moois doen met elkaar.”

Waarom ging het in Hamburg ineens zo goed?
“Bij de relay moet je er vanaf het begin bij zitten en zo lang mogelijk je wagonnetje aanhaken. In het verleden startten we altijd met Rachel Klamer, omdat zij een snellere zwemster is dan Maaike. Daarmee gingen we eigenlijk op safe. In Hamburg veranderden we de tactiek. We gaven Maaike het vertrouwen om te starten. Zij wist zich te handhaven in de kopgroep en daarmee zaten we meteen goed in de wedstrijd.”

Jullie zaten maar kort achter de eerste twee landen, Australië en de VS …
“Amerika en Australië staan bekend om hun sterke eindschot. Uiteindelijk werden we derde, op negen seconden van de winnaars, Australië. Op een totaal van één uur en twintig minuten is dat maar een heel klein verschil.”

Was het brons voor jullie ook een verrassing?
“Enorm. Normaal was ons doel top-8. Dat was tot die wedstrijd een realistische doelstelling. Je ziet bij zo’n relay altijd dat de drie teamgenoten die al klaar zijn, de laatste man bij de finish opvangen. Amerika en Australië stonden al klaar, maar wij waren elkaar nog aan het zoeken omdat we niet hadden verwacht dat we het podium zouden halen. Derde op het WK; dat hadden we niet durven dromen.”

De triatlon mixed relay is in Tokio voor het eerst olympisch. Heeft dat de benadering van het onderdeel veranderd?
“Wij namen het al heel vroeg serieus. Sinds 2015 stelden we daarvoor de juiste ploeg op. Er waren ook landen die het niet als prioriteit zagen en niet de beste atleten opstelden. Nu gebeurt dat wel. Dus wat dat betreft is het lastiger geworden.”

Hoe ziet jullie traject naar Tokio eruit?
“Er kunnen zich voor Tokio tien landen kwalificeren. Tot en met een wedstrijd in maart van dit jaar in Abu Dhabi, moesten we in de top-7 van de olympic ranking staan. Dan zouden we ons rechtstreeks kwalificeren. Voor de overige drie plaatsen is er nog één extra wedstrijd tussen de overgebleven landen buiten de top 7. Dat ging dus allemaal niet door. Hoe het traject er nu uitziet is niet duidelijk. Ik verwacht dat het hetzelfde is: dus weer in maart in Abu Dhabi bij de eerste zeven staan.”

Wel raar. Je hebt een doel waar je je op richt en dat valt dan ineens weg ...
“Zeker. We waren op hoogtestage geweest in Namibië. Dat konden we goed combineren met een wereldbekerwedstrijd in Kaapstad. Drie weken daarna stond Abu Dhabi op de kalender. Daar moest het voor ons gebeuren. Ik was in de vorm van mijn leven. Een week nadat Abu Dhabi was afgelast werd ik ziek. Ik dacht dat ik corona had; ik ben een week ‘van de wap’ geweest. Daarna ben ik langzaam weer opgeknapt.”

Maar had je corona?
“Ik heb me laten testen op antistoffen toen dat mogelijk werd. Die werden niet gevonden, maar ik had wel alle verschijnselen van corona. Het kan bij milde gevallen zo zijn dat die antistoffen niet worden aangetroffen, dus het is een twijfelgeval of ik het heb gehad. Ik had twee maanden nodig om weer enigszins op mijn oude niveau te komen. Met name de longen. Ik deed na twee maanden een zwemtest. Toen had ik enorme pijn op dezelfde plek als toen ik een paar maanden daarvoor tijdens mijn ziekte moest hoesten.”

Wat heftig …
“Uiteindelijk heb ik nog wel stappen kunnen zetten in de coronaperiode. Sinds maart heb ik steeds blokken kunnen draaien van drie weken training en één week herstel. Dat heb ik onafgebroken kunnen doen. Normaal wordt dat verstoord door reizen en wedstrijden. We zijn een keer drie dagen naar Luxemburg gefietst. Tweehonderd kilometer heen, de volgende dag een rondje van tachtig en daarna tweehonderd terug. Ik ben ook naar de Eiffel gefietst, en een ronde richting Spa-Francorchamps. Anders heb je daar nooit de kans voor. Met lopen en fietsen hebben we heel veel uren kunnen maken. Ik heb alleen niet kunnen zwemmen toen de baden waren gesloten.”

En ben je nu weer op je oude niveau?
“En misschien wel beter. Misschien ben ik nu wel mijn nieuwe zelf. We zullen moeten wachten op de eerste races.”

In september staat het WK mixed relay in Hamburg weer op het programma. Zin in?
“Het mooie van Hamburg is dat de wedstrijd midden in het centrum is, door smalle straatjes, met heel veel toeschouwers. Nu is het verplaatst naar een plek buiten de stad, een afgeschermd park zonder publiek. Dus wat dat betreft wordt het niet Hamburg zoals we gewend zijn, met bierdouches en honderdduizenden mensen. Maar ik ben natuurlijk blij dat ik gewoon weer kan racen.”