Minstens een jaar stoppen met topsport. Dat was het plan dat Nicole, actief in de dubbeltwee en dubbelvier, al een tijd in haar hoofd had. “Vanaf mijn vijftiende ben ik al bezig met internationaal roeien. Ik vind het prachtig, maar ik moet ook realistisch zijn: ik kan niet mijn hele leven blijven roeien. Het is eindig. Dat is niet erg, maar wel iets waarmee ik rekening moet houden. Ik wilde er nog één keer vol voor gaan. Alles opzij voor de Spelen. En daarna er in ieder geval een jaar de focus op andere dingen. Fase twee van mijn leven. Ik was er klaar voor, had me er al een beetje op ingesteld.”

“Ik werk één dag per week voor een organisatie die onder meer het bewegen van kinderen stimuleert: JOGG (Gezonde Jeugd Gezonde Toekomst). Daarmee ben ik begonnen naast het roeien. Ik was zelfs al in gesprek om meer voor hen te gaan werken na de zomer. Dat wilde ik ook graag. Ik zat te denken of ik eindelijk een keer een vriendin in Australië op kon zoeken. Om de marathon in Berlijn of Londen te lopen. Om niet geleefd te worden door de kalender, maar gewoon eens te kunnen doen wat ik wil."

"Dat het bij wijze van spreken niet uitmaakt of je valt bij een fietstocht. Ook thuis droomden we voorzichtig over nieuwe tijden. Ook ik heb de droom ooit een gezinnetje te stichten. Daar kan ik geen járen meer mee wachten. Ik zie vriendinnen om mij heen die in die fase zitten. Dan begint dat wel te kriebelen, als ik eerlijk ben. Allemaal plannen en ideeën, groot en klein, die horen bij die volgende fase.”

Never waste a good crisis
En toen werd het maart. Corona veranderde de wereld en dat had ook effect op de Spelen. “Allerlei vragen schoten door mijn hoofd. Wat moest ik nou doen? Was dit het einde van mijn bestaan als topsporter? Of wilde ik nog zestien maanden doorgaan? Dat klonk ook wel weer lang. Ik heb een paar weken getwijfeld. Uiteindelijk voelde het toch niet goed om nu te stoppen." 

"Dit was niet het moment. De knop ging om. Ik kreeg veel vrijheid en deelde mijn eigen trainingen in. Never waste a good crisis, zei mijn vriend. Dus hebben we samen er thuis het beste van gemaakt. We hebben fitness-spullen gekocht op Marktplaats. Ik ben mijn rug, waaraan ik eerder flinke blessures heb gehad, bewuster gaan trainen. Dat betekende ook meer rust nemen. Rust die ik anders niet kon pakken.”

Bovendien kon Nicole, die in 2016 zilver in Rio won met de dubbelvier, thuis zonder problemen herstellen van haar polsklachten, die ze begin dit jaar had. “Dat duurde langer dan ik dacht en daardoor kwam ik een beetje in tijdnood. Ik weet niet of die pols belastbaar was geweest bij wedstrijden in aanloop naar de Spelen. Dus achteraf heb ik daar wat mazzel mee gehad. Gelukkig mogen we alweer een tijdje met de hele ploeg trainen. Daardoor krijg je weer ritme en structuur."

"We kunnen ons ook weer ergens op richten. De Spelen staan vast en de selectiemomenten ook. Als alles volgens plan verloopt, hebben we in oktober nog de EK in Polen. Tijdens dat toernooi word ik dertig. Die verjaardag vier ik toch op een iets andere manier dan ik dacht. Maar ik ben er inmiddels blij mee hoor. Ik leef toe naar zulke wedstrijden.”

Schrikbarende cijfers
Ze leeft voor haar sport, maar is ook blij dat ze maatschappelijk impact kan maken. “Tijdens de coronaperiode kwamen er schrikbarende cijfers naar boven over sportende kinderen. In de tijd dat zij niet naar school of hun sportclub konden, werd er veel minder bewogen. Dat is uiteindelijk een zorg voor de totale samenleving."

"Ik ben ambassadeur van het project The Daily Mile, waarin we kinderen en onderwijsinstellingen willen aanmoedigen om minstens driemaal per week vijftien minuten op een laagdrempelige en leuke manier te bewegen op school. Ik gun hen enorm het beweegplezier en hoop ook dat ze hierdoor zelf sneller gaan sporten. Ik word er gelukkig van om dit werk naast mijn sport te doen. Die afwisseling heb ik ook nodig. Soms is het heel goed om eventjes uit je topsport-bubble te stappen.”

Nicole beseft dat ze zichzelf goed heeft leren kennen in de coronaperiode. “Ik bleek opeens best goed om te kunnen gaan met onzekerheden. Mijn hele agenda werd overhoopgegooid en ik bleef er vrij rustig onder. Ik ben blijkbaar flexibeler dan ik dacht. Bijzonder om dat over jezelf te weten te komen. En die dromen voor de toekomst? Die blijven bestaan. Alleen gaan ze iets later uitkomen, dan gedacht.”