Ons 2019 | Hoe Nederland van de rest van Europa won in Minsk

22 juni, Minsk. Het is de openingsdag van de Europese Spelen. Meteen op dag één mogen onze wielrensters aan de slag. Het wordt een Nederlands feestje: Lorena Wiebes wint en Marianne Vos wordt tweede op een dag waarop teambelang voor alles gaat.

Lorena: “Eigenlijk was het begin van de dag al gek. We vertrokken vanuit het sportersdorp met z’n allen in de bus naar het parcours, dat midden in de stad lag. Normaal gesproken doe je dat alleen met je eigen ploeg. Maar nu zaten we vanaf het dorp met alle renners in de bus. Dus ook de meiden van de andere landen. De meiden die je over een uur je tegenstanders zijn.”

Marianne: “Vooraf wisten we dat alle ogen op ons als Nederland gericht zouden zijn. Wij waren de grote favorieten. We kwamen maar voor één ding: om te winnen. Dat brengt druk met zich mee. Maar we waren vrij relaxed, ontspannen. We vertrouwden erop dat het goed ging komen. Lorena was onze kopvrouw. Een logische keuze, ze was in Minsk de snelste van onze ploeg. Ze had daarvoor al een aantal massasprints gewonnen. Met Lorena hadden we de grootste kans om te winnen.”

Lorena: “Als we niet in het groepje zouden zitten dat weg kwam, moesten we het verschil klein houden, de koers controleren. Vlak voor het einde wilden we dan de koplopers terugpakken, waarna Marianne en ik het in de sprint moesten doen. Ik moest mijzelf sparen tijdens de koers. Als ik me goed zou voelen, zou ik het mogen afmaken. Ik ben pas twintig, was de jongste tussen al die ervaren vrouwen die al zoveel hadden gewonnen. Dat ik het mocht doen, voelde daardoor heel speciaal. Ik kreeg de verantwoordelijkheid, maar voelde geen druk. Dat kwam tijdens de race pas. Dat ik het nog wel even af moest maken.”

Marianne: “Het was Nederland tegen de andere landen. Dat komt wel vaker voor, maar deze keer was het wel heel extreem. Er kwam heel weinig initiatief van de andere ploegen. De koers werd volledig aan ons gelaten. Reden er een paar weg? Niemand die aanstalten maakte om het gat dicht te rijden. We zagen het vooral als een erkenning van onze status van dominantie. We hielden ons aan ons eigen plan en hebben gewacht tot de laatste ronde, toen Chantal Blaak het initiatief nam om de koers naar onze hand te zetten.”

Lorena: “Het ging dus precies zoals we wilden. Het groepje werd in de laatste ronde teruggepakt en daarna gaf Anna van der Breggen gas op het laatste klimmetje. Toen was het aan Marianne en mij. Het was eigenlijk de bedoeling dat Marianne de sprint zou aantrekken voor mij. Maar ik wilde liever op safe spelen. Ik voelde me heel goed, maar ik was toch ergens bang dat ik stil zou vallen. Als Marianne dan achter mij reed, kon zij het nog afmaken en was er voor het team niets verloren. Uiteindelijk kon ik er nog genoeg uitpersen. En ik won. Supervet natuurlijk. We maakten onze favorietenrol waar. En hoe! Wat waren we machtig.”

Marianne: “De ervaring om een wedstrijd te winnen, dat killersinstinct, lijkt Lorena van nature te hebben. Ze is koelbloedig en kiest vaak het goede moment. Op snelheid zijn er weinig die haar kunnen evenaren. Ik was stoorzender voor de anderen en de back-up van Lorena. Iedereen wilde haar wiel. Dat heb ik met angst en beven verdedigd. Toen Tatsiana Sharakova de sprint aanging, ging Lorena er met zoveel snelheid overheen… ik zag al snel dat niemand bij haar in de buurt kon komen. Ik had daardoor alle tijd om alvast feest te vieren op de fiets. Lorena had het perfect afgemaakt.”

Supervette ervaring
Lorena: “Ik stond daar op het podium, maar het was echt een teamprestatie. Zonder het harde werk van alle anderen had ik daar niet gestaan. Ik denk nog vaak aan die dag. In mijn huiskamer staat een foto dat ik samen met Marianne over de streep kom. Dus ik zie dat beeld dagelijks, als ik thuis ben. Het herinnert mij aan een supervette ervaring. Ik ben nog steeds heel trots dat ik het die dag af mocht maken voor het team én dat het lukte. Een echt hoogtepunt uit 2019.”

Marianne: “Het was een mooi kampioenschap. Voor mezelf vond ik het leuk om ook een keer de Europese Spelen mee te maken. Ik kijk er, ook door het resultaat, met veel plezier op terug. Het is schitterend om deel uit te maken van een ploeg met alleen maar wereldtoppers uit Nederland. Mijn eigen zilver, dat was een mooie bonus. Maar ik was blijer om het goud van Lorena. Eigenlijk met name omdat ons teamplan volledig was gelukt. Dat geeft de meeste voldoening. Een plan waar iedereen zijn steentje aan bij heeft gedragen.”