Turnster Lieke Wevers vertelt op vloer haar verhaal

Haar vloeroefening bij de WK turnen in Stuttgart is het verhaal van het diepe dal waaruit ze zich terugknokte. Lieke Wevers herstelde van een 'dikke burn-out' die haar meer dan anderhalf jaar uit wedstrijden hield. Met de Nederlandse ploeg hoopt ze zich voor de tweede keer op rij te kwalificeren voor de Olympische Spelen. "Ik heb altijd een stip aan de horizon, dat is nu Tokio", vertelt de 28-jarige tweelingzus van olympisch kampioene Sanne Wevers.

Precies een jaar geleden zat ze zes weken in haar eentje op Tenerife, werkend aan haar fysieke herstel. "Het waren mijn eerste stapjes na een moeilijke periode. Diep van binnen heb ik nooit het gevoel gehad: ik wil stoppen. Maar ik wist niet of mijn lichaam het nog aankon." Ze maakte voorzichtig rondjes op het eiland op de fiets, ging hardlopen en in een 50 meterbad trok ze wat baantjes. "De eerste keer haalde ik amper de overkant."

Maar het vertrouwen keerde terug en Wevers zocht de turnhal weer op. "Ik ben er onbevangen ingestapt, net als toen ik een klein meisje was. Ik wilde zien of ik weer kon genieten." In juni in Gent turnde ze haar eerste meerkamp sinds de landenfinale in Rio 2016, twee weken later volgde haar eerste optreden voor een groot publiek bij de NK in Ahoy. "In Gent was het nog wat onwennig, in Rotterdam was het gevoel: nu ben ik echt terug."

Gracieuze vloeroefening

Wevers is een echte meerkampster. Haar scores zijn zeer welkom bij het team dat in Stuttgart bij de beste twaalf landen moet eindigen om deelname aan de Spelen af te dwingen. "We hebben voldoende ervaring in de ploeg en ons bijzonder goed voorbereid."

Wevers, bij de Europese Spelen in Bakoe in 2015 goed voor één gouden en drie bronzen medailles, verwierf vooral faam dankzij haar vloeroefening, gracieuzer dan bijvoorbeeld de acrobatiek van de Amerikaanse turnsters. Opnieuw op muziek van de Italiaanse pianist Ludovico Einaudi bouwde ze met een Russische choreografe ("via connecties") aan een nieuwe oefening. "Dat is echt een apart project. De vorige oefening was heel speciaal voor mij, het was moeilijk iets te vinden waarmee ik die kon overtreffen."

Het verhaal dat ze vertelt gaat over de afgelopen drie jaar. "Ik ging heel opgelucht weg uit Rio, met het gevoel dat ik alles had bereikt wat ik wilde. Maar toch zat er ergens ook meer een gevoel van: gelukkig dat het klaar is, want ik kan niet meer. In mijn choreo zitten heel veel bewegingen die uitbeelden hoe ik me heb gevoeld: machteloos, boos, maar ook met de wetenschap dat er altijd een 'way up' is. Dat wil ik ook uitbeelden."