"Een kop koffie is soms veel belangrijker dan nóg een keer dezelfde oefening doen"

Zeventien jaar bestond haar leven uit turnen. Maar afgelopen zomer zette Céline van Gerner (24) een punt achter haar loopbaan. Haar droom als topsporter is uitgekomen. Nu wil ze anderen helpen om hun doelen waar te maken.  

Het was een beetje gek. En toch ook heel vertrouwd. De verjaardag van de zusjes Lieke en Sanne Wevers, vorige maand. Vriendinnen van Céline, al haar hele turnleven lang. "Maar voor het eerst waren onze rollen anders. Waren zij de turnsters en ik de ‘gestopte’. We hebben het altijd al over andere onderwerpen dan onze sport gehad, maar nu ging het ook over mijn volgend leven. Zij stonden op het punt om naar het WK te gaan en ik… ik was mijn toekomst aan het uitvogelen."

In haar vaste koffietentje in het centrum van Heerenveen – overigens dezelfde plek waar ze met de zusjes Wevers hun verjaardag vierde – beseft Céline dat ze op een kruispunt staat in haar leven. "Het voelt goed zo. Ik mis de trainingen niet. Vind het niet erg dat ik geen salto’s meer hoef te maken. Het klinkt misschien heftig, maar ik werd niet meer gelukkig van wat ik deed. Daar kwam ik in januari voor het eerst een beetje achter. Mijn studie Master in Coaching bij het Johan Cruyff Institute speelde daarin ook een grote rol. Daarin werd ik met vragen geconfronteerd die ik mezelf nog niet had gesteld. Werd ik gelukkig van wat ik deed? En voor wie ik het eigenlijk?"

Deur met twijfels 
Die vragen sloegen in als een bom bij Céline, die overigens op dat moment herstelde van een operatie aan haar achillespees. "Ik voelde dat er iets dwars zat, maar ik kon niet plaatsen wat. Daarom ben ik een gesprek aangegaan met Sanne Kleijwegt, programma manager bij mijn opleiding. Ik besefte dat ik voor een keuze stond. Ging ik open kaart spelen?"

"Wilde ik de deur met mijn twijfels opendoen? Want ik wist, dat wanneer ik die zou openen, er misschien wel veel shit vrij zou komen. Aan de andere kant besefte ik, dat ik alleen verder kon als ik mijzelf bloot zou geven. Daarom koos ik ervoor om toch open te zijn. Niet makkelijk, maar wel het eerlijkst naar mijzelf. Maanden later zou ik dat gevoel accepteren. Ik was niet meer gelukkig met wat ik deed."  

Céline bleek toe te zijn aan een nieuwe uitdaging. "Dat klinkt simpel, maar het zorgde ook voor een dubbel gevoel. Ik hield van de sport. Wat zeg ik, ik hou natuurlijk nog steeds van de sport. En vooral ben ik gek op de mensen met wie ik samenwerkte. Maar ik was minder gretig dan vroeger en merkte dat ik niet meer elke dag honderd procent inzet kon geven. Het deed pijn om door te krijgen dat ik de drive van vroeger niet meer had. Het vuur dat ik nog wel om mij heen zag bij jongere meiden, had ik niet meer. Ik zocht naar nieuwe doelen, buiten het turnen." 

Maanden gingen voorbij. Maanden waarin twijfels groeiden en Céline haar gedachten ging delen met haar omgeving. Maar het laatste zetje ontbrak nog. Een moment om echt die moeilijke knoop door te hakken. "Eigenlijk viel het wel mooi samen. Ik had namelijk al heel lang een city trip gepland staan naar Londen. Daar waar ik tijdens de Spelen van 2012 de  meerkampfinale turnde. De mooiste wedstrijd van mijn carrière. Als ik daar nog een keer naar toe zou gaan, dan zou de cirkel rond zijn. Dan voelde het goed en was het écht klaar." 

Olympische dag 
En zo geschiedde. Céline ging eind juli naar Londen. "Ik ging langs alle plekken die iets voor mij betekenden. Het Olympic Park, het olympisch dorp, de O2-Arena… we hebben er een hele olympische dag van gemaakt. We konden niet overal in, de O2-Arena was bijvoorbeeld deels afgesloten. Het olympisch dorp is nu een woonwijk, maar wel met dezelfde gebouwen. Ik ben zelfs nog even binnen geweest in ons huisje. 'Hi, ik ben Céline uit Nederland en ik heb hier tijdens de Spelen geslapen… mag ik even binnen kijken?' Er woont nu een hele lieve Pakistaanse familie. Ik heb daar ook mijn verhaal verteld. Dat ik overwoog te stoppen en dat ik nu in Londen was om mijn loopbaan gevoelsmatig af te sluiten. Ik heb in Londen alleen maar rondgelopen met een dikke glimlach op m’n gezicht. Ik kon daar echt genieten van alle herinneringen. Mijn besluit stond vast. Het was mooi zo." 

Daardoor kwam er een einde aan een topsportleven dat zeventien jaar duurde. "Terug in Nederland ben ik meteen aan de slag gegaan met het organiseren van mijn afscheid. Ik wilde dat heel bewust doen, daar voelde ik mij goed bij. Ik heb zelf meegeschreven aan het persbericht van de KNGU. Man, het duurde een week voordat ik tevreden was over iedere punt en iedere komma." 

Op 31 augustus stond ze nog een keer voor een volle hal. In 'haar' Heerenveen werd Céline gehuldigd tijdens de WK-kwalificatiewedstrijd van haar voormalige  teamgenoten. "Het was prachtig. Ik had eerst een publiekelijk afscheid en daarin kwamen we in besloten kring nog bij elkaar. Fantastisch om een moment te hebben om mijn carrière te vieren. Om de mensen die mij lief zijn en het publiek te bedanken voor al die jaren waarin ze mij gesteund hebben. Overdonderd reed ik naar huis. Overladen met cadeautjes, speeches en vooral veel liefde." 

Feesten kan altijd nog 
"Ik heb altijd alles voor mijn turncarrière gedaan", blikt Céline terug. "En er alles voor gelaten. Waarom? Omdat ik het te gek vond. Ik vond het niet moeilijk om als tiener voet bij stuk te houden en feestjes over te slaan. Feesten kan ik altijd nog, dacht ik altijd. Dat voelde niet beklemmend, ook omdat ik geen ander leven kende. Ik wist niet wat het was om op je zestiende de stad in te gaan. Het was vanaf jonge leeftijd turnen, turnen en nog eens turnen. Ik had ook alle energie nodig om goed te zijn. Vond er niets aan om met een vermoeid gevoel te gaan trainen."

Natuurlijk ergerde ze zich soms mateloos aan de verwachtingen van de buitenwereld. "Sta ik op een verjaardag, is er vaak een wildvreemde die vraagt: mag je dat taartje wel, past dat wel in je dieet?  Het is het beeld dat men schijnbaar heeft van een turnster. Nee, ik heb geen dieet. En ik mag alles eten. Alleen kies ik ervoor om niet te vaak iets ongezonds te nemen. Dat is voor geen enkel mens goed. Eten is een taboe in onze sport. Nog steeds. Ik haal nog steeds liever geen ijsje in het centrum van mijn woonplaats. Omdat mijn gevoel is dat mensen daar een mening over hebben. Dat ‘ze’ vinden dat het niet hoort. Daar ben ik wel gevoelig voor. Maar ergens is dat gevoel ook stom, toch? Ik kan toch prima een keertje een ijsje of een frietje eten? Zolang ik het maar niet te vaak doe."

Over eten, trainen, slapen en alle andere gewoontes van een topsporter heeft Céline veel gesproken met jonge, aankomende turntalenten. "Ze mogen mij nog steeds bellen hoor. Ik probeer ze te helpen met mijn ervaringen. Over fouten die ik heb gemaakt. Zoals te weinig rust pakken na afloop van de Spelen van Londen. Na drie weken vond ik dat ik weer wat moest doen. Maar eigenlijk was ik mentaal en fysiek nog niet hersteld. Mijn lichaam reageerde direct: ik scheurde na twee dagen training mijn enkelbanden af. Ik hoop dat het jongere meiden lukt om dicht bij zichzelf te blijven. Hun eigen pad te kiezen. En plezier te houden in wat ze doen."

Bijzondere samenwerking 
Plezier kreeg Céline zelf onder meer dankzij haar goede band met haar coach Gerben Wiersma. "Als ik terugkijk, ben ik daar het meest trots op. Op onze samenwerking. Veertien jaar hè… al vanaf mijn tiende kennen we elkaar. Gerben heeft mij echt opgeleid. Ik zag hem vaker dan mijn familie. Hij heeft het in zich om naar een persoon achter de sporter te kijken. En als je dát kan als coach, dan win je heel veel.  Die relatie is soms belangrijker dan het technische, sportieve deel. Door onze vertrouwensband konden we open communiceren, elkaar kritische vragen stellen. Dat vind ik heel bijzonder."

Anderen beter maken en inspireren. Dat is ook wat Céline nu zelf het liefste wil doen. "Dat kan buiten de sport zijn. Maar ik weet dat de sportwereld mij heel erg blijft trekken. Ik wil heel graag mensen vooruit helpen, verbeteren. Wat drijft iemand? Hoe komt iemand in beweging? En vooral luisteren naar de mens. Want een kop koffie is soms veel belangrijker dan nóg een keer dezelfde oefening doen. Heel even echt vragen hoe het met iemand gaat. Kijken wat er in het koppie omgaat. Daar ligt mijn kracht. Daar zie ik mijn toekomst."