Daniël Knegt: “Iemand zei: ‘Als je het zo nodig alleen wilt doen, dan ga je toch lekker judoën.’ Dat vond ik best een goed idee”

Paralympisch judoka Daniël Knegt laat zich niet zomaar uit het veld slaan. Niet toen hij hoorde dat hij nooit meer zou zien, niet toen hij een nieuwe sport moest zoeken met zijn visuele handicap, en nu ook niet op de Spelen in Parijs waar hij het moet opnemen tegen mannen die vele malen zwaarder zijn dan hij. Zijn strategie: praktisch denken en heel veel grappen maken. Hij vertelt er meer over in de nieuwe aflevering van Paralympisch TeamNL: Vanuit 't Hart.

Kijken naar wat wel kan

Knegt is de enige paralympische judoka die voor TeamNL uitkomt. Hij strijdt in de klasse van 90+ kilo voor blinde judoka’s. Hoewel hij niet over het hoofd te zien is, hij is een boom van een man, is hij vergeleken bij zijn tegenstanders een lichtgewicht. “Ik ben in het nadeel. Sommige tegenstanders zijn ruim veertig kilo zwaarder dan ik. Maar in judo ben je nooit kansloos. Ik moet ze verleiden om in beweging te komen en moet het van mijn snelheid hebben,” zegt hij.

Deze instelling tekent hoe hij in het leven staat. Kijken naar wat er wel kan. Dat deed hij ook toen hij in het ziekenhuis te horen kreeg dat hij nooit meer zou zien. “Ik wist zelf niet dat ik blind was; ik dacht dat ik verband om mijn ogen had. Totdat de oogarts aan mijn bed kwam en ik vroeg of hij het verband van mijn hoofd kwam halen. Toen zei mijn moeder: ‘Je hebt geen verband, voel maar eens goed.’ Het eerste wat ik toen zei was: ‘Heb ik dan nog wel een leven?’ En daarna: ‘Maar dan krijg ik nu wel een hond.’ Vanuit het ziekenhuisbed heb ik toen een aanvraag voor een blindengeleidehond gedaan.”

Judo op de Paralympische Spelen

Parajudo is naast parataekwondo een van de twee vechtsportdisciplines op de Paralympische Spelen. Parajudo wordt uitsluitend beoefend door atleten met een visuele beperking en volgt dezelfde regels als het olympische judo. Er zijn zeven gewichtsklassen voor mannen en zes voor vrouwen.

Op zoek naar een nieuwe sport

Tijdens zijn revalidatie begon zijn zoektocht naar een nieuwe sport. Zonder twijfel, want sport had altijd een belangrijke rol in zijn leven gespeeld. DaniËl deed aan ijshockey, kungfu, mountainbiken en taekwondo. Ook nu wilde hij weer sporten. “Ik ging gewoon een club in de buurt bellen om te vragen of ik mee kon doen. Ze hadden wel vragen, maar stonden er nooit negatief tegenover. En dan ben ik de enige met een handicap, dat boeit me niets. Ik heb gemerkt dat er mensen zijn met veel meer beperkingen, terwijl je dat soms niet eens aan ze ziet.”

Knegt nam eerder deel aan de Invictus Games voor gewonde soldaten, waar hij ook succesvol was. “Mensen zien dan die medailles, maar die hebben ook een keerzijde. Ik had eens een cliënt in mijn fysiotherapiepraktijk die mijn medailles zag en zei: ‘Waarom hebben sommige mensen alles en winnen ze altijd, en ik nooit wat?’ Toen heb ik gevraagd of ze weg wilde gaan. Ik bedoel, ik heb mijn kinderen nooit gezien.”

Voor hij bij judo terechtkwam, deed Knegt aan tandemwielrennen en triatlon op hoog niveau. “Mijn grootste beperking is niet mijn blind zijn, maar mijn afhankelijkheid. Dat vond ik ook nadelig bij die sporten. Toen zei iemand: ‘Als je het zo nodig alleen wilt doen, ga dan lekker judoën.’ Dat vond ik best een goed idee.”