Karateka Lynn Snel moet verbaal sterk zijn om te overleven

Als je topsport wilt bedrijven in een kleine sport, zul je inventief moeten zijn. Karateka Lynn Snel kan daarover meepraten. De 25-jarige Zaanse werft haar eigen sponsors en regelt veel van haar zaken zelf. “Ik ben mijn eigen organisator.”

Lynn Snel veroverde twee jaar geleden brons op de WK karate in Dubai. Daarmee was ze de eerste vrouwelijke Nederlandse karateka in zeventien jaar die een medaille haalde op de wereldkampioenschappen. Maar klinkende munt heeft die plak haar niet opgeleverd. Integendeel. Haar topsportcarrière kost haar alleen maar geld. “Ik werf mijn eigen sponsoren waar ik veel van kan betalen. Ook heb ik een sponsor voor mijn pakken.” 
 
“Als ik voor mijn club op pad ben wordt alles goed voor mij geregeld, maar uitzendingen naar bijvoorbeeld EK’s en WK’s moet ik zelf betalen.” 
 
Daarom werkte Lynn zeven jaar als receptioniste bij de Zaanse sportschool Saen Sport. Alles in de avonduren, naast haar studie. Sinds 1 augustus heeft ze een baan als docent lichamelijke opvoeding. Met de school heeft ze duidelijke afspraken gemaakt. “Normaal gesproken werk ik van maandag tot en met donderdag. Ik reis altijd op vrijdag, maar het kan zijn dat ik ook een donderdag of een maandag vrij moet nemen. Dan ben ik er dus niet. Er is een lerarentekort, dus ik kon met wat eisen komen.”

De komende wereldkampioenschappen zijn eind oktober in Boedapest. Dat valt net in de herfstvakantie, dus dat komt qua planning goed uit. Lynn weet dat de ogen van karatend Nederland op haar zijn gericht, maar ervaart daardoor geen extra druk. “Ik ga daar niet winnen voor de bond of voor wie dan ook. Ik heb het al jaren gedaan zonder hulp en wil het gewoon vooral voor mezelf. Want ik weet dat ik er hard voor werk. En omdat ik weet dat het erin zit. Dat baseer ik op de kwaliteiten die ik heb en op de weg die ik heb afgelegd.” 
 
Straat 
Die weg begon zestien jaar geleden, toen Lynn als negenjarig meisje voor het eerst een sportschool binnenliep. Haar tweelingbroer had het advies gekregen om aan een zelfverdedigingssport te gaan doen. Lynn ging mee om te kijken. Een week later deed ze een proefles en nog een week later zat ze in de wedstrijdselectie van haar club, Sportschool van den Nieuwendijk in Zaandam.

Twee maanden later werd Lynn in haar leeftijdsgroep tweede op het Nederlands kampioenschap. “Dus toen deed ik nog maar drie maanden aan karate. Toen dacht ik van: ‘Nou, ik vind het eigenlijk wel leuk’. En ik kreeg vriendinnetjes daar.”  
 
“Het mooie aan karate is voor mij dat het veel respect uitstraalt. Het is niet met knockout of dat je de ander alle kanten op moet slaan om te winnen. Het gaat heel erg om netjes je punt scoren. Er zitten ook regels aan verbonden. Je moet elkaar wel raken voor een punt, maar ik moet niet jouw neus breken om te winnen, weet je wel? Er zitten ook consequenties aan op het moment dat jij iemand te hard raakt of als er bloed In het spel komt. Dan word jij daarvoor gestraft, omdat jij dat hebt gedaan. Het is niet ‘straat’, zeg maar.” 
 
“Ikzelf ben ook geen ‘straat’, nee. Ik zal het ook niet gebruiken buiten de mat, terwijl ik wel weet hoe ik mezelf kan verdedigen.” 

Daarbij is Lynn ook niet iemand die verbaal over zich heen laat lopen. Als ze het ergens niet mee eens is, geeft ze haar mening. “Ha, ja, misschien ben ik een beetje ‘straat’," lacht ze. "Ik zit nu bij een Amsterdamse dojo, Karateschool Fightin' Nabil, met een toonaangevende wedstrijdselectie. Maar het is ook een club die een belangrijke sociaal maatschappelijke functie in Amsterdam Nieuw-West vervult. De karateka's kunnen soms nogal uitgesproken, een tikkeltje brutaal zijn soms. Maar naast de Amsterdamse branie worden op zijn tijd ook grapjes gemaakt. We gaan goed met elkaar om.”

Op haar achttiende maakte Lynn de overstap van Sportschool van den Nieuwendijk naar Fightin’ Nabil. “Omdat dat meer wedstrijdgericht was. Ik had die groei nodig om daarheen te gaan. Het is ook de beste club van Nederland.” 
 
De club heeft als motto ‘Karate met plezier’. En dat is ook Lynns lijfspreuk. “Ik denk dat als je iets niet met plezier doet, dat het niet gaat werken. Ik heb echt plezier in wat ik doe. Natuurlijk niet altijd, want je hebt ook mindere kanten van de sport. Maar ik doe het voornamelijk omdat ik het leuk vind. Dat is waarom ik het overleef tussen alle obstakels.” 
 
Organisator 
Met die obstakels bedoelt Lynn het financiële gedeelte en het zelf regelen van haar sport. “Ik ben mijn eigen organisator”, zegt ze. Inschrijven voor toernooien, hotels en tickets regelen, ze moet het vaak zelf doen. “Aan de andere kant vind ik het ook wel weer fijn, want ik hou niet van ongeorganiseerde reizen. Ik heb het liever allemaal in de hand.”  
 
Het heeft haar als persoon gevormd. “Ik heb daardoor geleerd hoe je gestructureerd dingen moet plannen. En financieel heb ik al vroeg geleerd hoe ik met mijn geldzaken om moet gaan.”  

“Communicatief ben ik sterker geworden omdat ik met mensen moet praten om mezelf te verkopen voor sponsoring. Ik reis ook vaak alleen. Dan moet je wel communicatief sterk zijn om te overleven. Als ik in Marokko zit in m’n eentje, dan kun je niet als een verlegen kippetje in een taxi gaan zitten bij iemand die je niet kent.” 
 
Binnenste knieband 
Na haar bronzen WK-medaille had Lynn in 2022 een succesvol jaar, maar dit jaar kwam het er door blessures niet uit. “In februari heb ik tijdens een wedstrijd in Egypte mijn binnenste knieband voor negentig procent afgescheurd,” vertelt ze. “Vanuit de clinch probeerde mijn tegenstander mij te werpen. Mijn been is blijven staan en de rest van mijn lichaam en mijn knie zijn gedraaid. Op de MRI bleek dat mijn binnenste knieband nog aan een draadje hing. Ik hoefde geen operatie te ondergaan, maar ik moest wel zeven of acht weken in een brace lopen. Die zorgde ervoor dat ik mijn knie niet kon buigen.”  
 
Het EK eind maart in het Spaanse Guadalajara kwam eigenlijk te vroeg. Maar Lynn wilde er koste wat kost naartoe. “Ik heb mezelf niet de tijd geven die nodig was. Ik was wel hersteld, maar mijn knie was nog niet sterk. Ik wilde het EK vechten, want dat was de laatste kwalificatie voor de European Games. Ik dacht: als ik dat EK niet vecht dan geef ik de Games ook uit handen.”

Lynn verloor in de eerste ronde, waarbij haar blessure haar nog steeds parten speelde. “Ik mocht niet trappen, want als ik dat zou doen was er een te groot risico op letsel. Dus ik heb daar drie minuten overleefd, waarin ik ook nog eens voor kwam, maar het uiteindelijk ook weer weggaf.”  
 
Hongkong 
Desondanks mocht Lynn in juni meedoen aan de European Games in Krakau. Daar verloor ze twee van de drie groepswedstrijden, waardoor ze al in een vroeg stadium was uitgeschakeld. “Fysiek was ik wel klaar. Ik mocht alles doen. Maar ik denk wel dat die blessure me ergens nog blokkeerde. Ik maakte niet de trappen met impact, zoals ik voor mijn blessure wel deed.”  

In de zomer ging Lynn als voorbereiding op het WK naar Hongkong. Ze zat twee weken intern in het Olympic Center met het team van Hongkong, dat zich voorbereidde op de Asian Games. “Ze hadden me uitgenodigd als trainingspartner. Ze hebben alles voor me betaald: de reis, ik kreeg een salaris per dag. Ik heb daar in een droom geleefd.” 

Maar op de vijfde dag van het trainingskamp ging het mis. “We gingen vroeg in de training sprinten, toen er een spiertje scheurde in mijn bovenbeen. Na de European Games heb ik een maand mijn herstel gepakt en vijf keer per week getraind. Daarna een weekje vakantie en helemaal geen training. Van daar ging ik naar fulltime twee keer per dag keihard trainen. Het was gewoon weer een optater, dat sprintmoment was te veel.”  
 
Bumpy ride 
Terug in Nederland moest Lynn zes weken rust houden. “Ik heb drie toernooien laten schieten. Ik moest nu echt luisteren naar mijn lichaam. Dus het WK in Boedapest wordt mijn eerste toernooi na de Games. Het was wel weer een lekkere bumpy ride. Maar ja, ik geloof niet in de perfecte voorbereiding.”

Lynn refereert aan de aanloop naar het vorige WK, die al even turbulent was. Twee weken voor het vertrek naar Dubai kreeg ze een ernstige vorm van corona. Ze kon alleen thuis op een fiets wat trainen. Net voor ze op het vliegtuig stapte kon ze een negatieve test overleggen. En tot haar grote opluchting was een tweede test, die ze ter plaatse moest ondergaan, ook negatief.  
 
In Dubai bleek de weging vervroegd te zijn van woensdag naar maandag. “Daardoor vielen weer twee dagen van mijn planning weg. Dus opnieuw in de stress. Ik ben daar In de nacht over straat gegaan om een sportschool te zoeken waar ik nog kon afvallen. Gelukkig is het gelukt.” 
 
Ondanks de haperende voorbereiding keerde Lynn met eremetaal terug uit de Emiraten. Sindsdien is ze alleen maar beter geworden, stelt ze. “Die bronzen medaille was mijn eerste echte prestatie op seniorenniveau en dat heeft me ook wel heel veel motivatie en passie gegeven.” 

Randzaken 
Toch zit het haar wel dwars dat ze veel tijd en energie kwijt is aan randzaken. “Ik denk wel eens: tot wanneer kan je dit nog doen als je geen ondersteuning krijgt? Ik moet het opnemen tegen fulltimers. Als je ziet wat ze in Hongkong allemaal hebben… Ik moet van hun winnen en dat lukt me. Laat staan als ik dat programma zou hebben dat zij hebben. Zou ik dan continu op het podium staan, als ik niet zou hoeven te werken?” 
 
“Dat vraag ik me wel eens af. Hoe goed zouden we dan zijn in Nederland? We hebben echt wel drie of vier sterke kandidaten die wedstrijden kunnen winnen. Wat nou als wij een fulltime programma zouden krijgen, hoe zouden we het dan doen?” 
 
Lynn is zelfs een crowdfundingsactie gestart om haar sport te bekostigen. “Ik dacht: het moet! Want Ik heb ook in 2024 weer allemaal toernooien staan die echt heel veel geld kosten.”