“Ik ben begonnen met turnen toen ik een jaar of zes was. Dat heb ik tot mijn zestiende gedaan. Eerste divisie voornamelijk. Dat is na de Eredivisie het hoogste nationale niveau. Mijn beste onderdelen waren sprong en vloer, omdat ik wat groter was dan andere meiden. De laatste twee jaar turnde ik in de tweede divisie, omdat ik tegen wat blessures en pijntjes aanliep. Ik had eerst een schouderblessure en toen ik daar overheen was scheurde ik bij mijn eerste wedstrijd van het jaar mijn enkelbanden in. Toen was de zin en motivatie een beetje op.”

“Om van die schouderblessure te herstellen ging ik krachttraining doen bij een personal trainer. Het idee was dat als ik andere spiergroepen zou aanpakken, dat dat goed zou zijn om van mijn blessure af te komen. Ik ben uiteindelijk gestopt met turnen en via die trainer in de crossfitwereld beland.”

“Ik heb het turnen nooit ‘niet leuk’ gevonden, maar vanwege die blessures was de drive en motivatie om veel te trainen weg. Van mijn veertiende tot mijn zestiende was ik een beetje aan het klungelen. En als je dan in de tussentijd iets vindt wat je heel leuk vindt en waar je blessures je niet in de weg zitten, dan kies je daarvoor.”

Crosfitten
“Ik ging in eerste instantie crossfitten. Dat heb ik zo’n anderhalf jaar gedaan. Ik wilde wedstrijden doen en de eigenaar van de box (sportschool, red.) raadde me Jeremy Regensburg van Kairos Weightlifting aan om me daarin te begeleiden. Jeremy programmeerde de weightlifting classes bij onze box en na twee maanden heb ik de switch gemaakt naar weightlifting.”

“Ik koos voor gewichtheffen omdat ik de techniek heel leuk vind. Het geeft een euforisch gevoel als je een zwaar gewicht boven je hoofd tilt op een goede manier. Dat heb je met turnen ook: de souplesse, het technische, dat je moet verfijnen. Als je bij turnen een klein foutje maakt, dan val je. Bij het gewichtheffen moet je de techniek ook tot in de fijnste details beheersen. Als je dicht bij je 1rm (one rep max, het zwaarste gewicht dat je in één keer kunt optillen, red.) zit, dan is het heel moeilijk om tijdens een lift een foutje te herstellen. Dus het moet perfect zijn.”

“Het geeft ook een kick om meer te tillen dan je ooit hebt gedaan. Een kilo boven je 1rm is misschien een pak suiker, maar mentaal kan dat een hele uitdaging zijn.”

Gouden medaille
“In oktober vorig jaar werd ik in Albanië Europees kampioen onder 23, op de onderdelen snatch, clean and jerk en ook op het totaal. Snatch had ik 97 kilo en clean and jerk 114. Ik had een heupblessure en tijdens het stoten had ik daar best veel last van. Maar ik zat onder de pijnstillers en adrenaline.”

“In mijn tweede beurt haalde ik 114 clean and jerk. Dat was prima en ik concentreerde me om bij de volgende beurt 117 te tillen. Mijn concurrente had al twee beurten op 110 gemist en ging voor 115. Die miste ze ook. Maar dat besefte ik helemaal niet. Ik zat zo in de focus om 117 te tillen. Jeremy kwam op me af en zei dat ik niet meer hoefde, omdat ik al had gewonnen. Pas toen zag ik dat zij die poging van 115 kilo had gemist. Ik wilde toch nog voor de 117 gaan, maar vanwege mijn blessure hebben we dat toch maar niet gedaan.”

“Die gouden medaille was heel belangrijk. Zowel voor mezelf als voor Nederland. Want het was nog nooit eerder gebeurd dat een Nederlandse goud pakte. Behalve dat we Nederland op de kaart hebben gezet is het ook een motivatie voor andere dames: met hard werken kunnen we dat bereiken. Het is niet meer onmogelijk omdat het nog nooit is gedaan.”

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Nikki Merel Elisabeth (@nikkilowik)

“Toen de wedstrijd was afgelopen kwam meteen de president van de European Weightlifting Federation erbij en mocht ik een Instagram take-over doen van de EWF. Allemaal dat soort dingen. Binnen het Nederlandse gewichtheffen vond iedereen het ook vet. Maar zelf was ik daar niet zo mee bezig. Ik dacht meer van: als ik dit nu al heb bereikt, dan kan ik met hetzelfde harde werken nog wel meer bereiken.”

Parijs 2024
“Het uiteindelijke doel is natuurlijk de Olympische Spelen in Parijs. Dat is al over iets meer dan een jaar. Er zijn een aantal wedstrijden en op basis daarvan wordt wereldwijd een top-10 gemaakt. Ik moet volgend jaar april  in die top-10 terechtkomen. Als je kijkt naar wat er recent is gepresteerd, dan denken we dat er in totaal 240 nodig is om dat te bereiken. Maar als andere mensen uitvallen of slechter presteren, dan hoef ik misschien minder te tillen. Maar het kan ook de andere kant op: als iedereen hard vooruit gaat, dan wordt het meer.”

“Ik heb momenteel alleen een bondsstatus. De kosten voor internationale wedstrijden zijn tot nu volledig of deels door de bond gedragen. Nu is het aan mij om te laten zien hoe goed ik kan tillen. In de hoop dat de internationale federaties IWF en EWF en ook NOC*NSF zeggen: Oké, je hebt zoveel laten zien, misschien kunnen we kijken naar een maatwerkbudget om je te ondersteunen naar Parijs.”