Epke Zonderland - Het ultieme geluksgevoel in het hol van de leeuw

Epke Zonderland pakte precies zes jaar geleden zijn tweede wereldtitel. De Fries was tijdens de rekstokfinale in het Chinese Nanning iedereen de baas. Met Epke keren we aan de hand van een foto (zie hierboven) even terug naar die dag. De dag dat alles klopte.

“De foto is genomen vlak nadat ik klaar was met mijn oefening. Volgens mij wist ik op dat moment nog niet dat ik die dag opnieuw wereldkampioen zou worden. Maar ik zie wel de euforie op mijn gezicht. Blijdschap over de manier waarop die oefening verliep. Omdat het zo goed ging. Mijn ogen staren een beetje in het luchtledige. Ik ben niet bewust naar iemand aan het kijken op de tribune, maar ben nog puur in extase. De hal zat vol, met zo’n 10.000 Chinezen. Mooi, respectvol en enthousiast publiek. Ook al ben je een tegenstander van een lokale favoriet, je zal daar geen boe-geroep horen.”

“Ik herinner mij een hele futuristische stad. Veel neon-lichten, hoge gebouwen en grote bruggen. Het gave was daar, dat ik in staat was om op het ultieme moment een zo goed als foutloze oefening neer te zetten. Het is het resultaat van een heel proces, waar je maanden naar toeleeft. Je bouwt op naar een piek. Naar mijn moment om de beste te zijn. Twee weken eerder had ik niet gekund, wat ik daar liet zien. Ik was in vorm en werkte echt naar die finale toe. Dat het dan inderdaad zo goed gaat, op zo’n moment…dat geeft een ultiem geluksgevoel. Sportief gezien is het daardoor een mooiere wereldtitel dan die van 2013 in Antwerpen.”

“In 2013 was mijn aanloop namelijk heel anders. Na de Spelen van Londen richtte ik mij op mijn studie. Ik had stage gelopen als arts en bouwde pas daarna weer op richting het WK. Achteraf bezien is het opmerkelijk dat ik in Antwerpen won. Voor mijn gevoel kwam dat WK te vroeg voor mij. Had ik net iets te weinig tijd om op topniveau te zijn. In Nanning was ik dat wel. Daardoor geeft zo’n titel nog meer voldoening. Dit is de fijnste manier om te winnen. Ook mijn latere WK-titel in Doha had een heel andere lading dan deze. Toen werd kort voor het toernooi mijn zoontje Bert geboren. Ik had graag bij mijn zoon willen blijven, maar ondanks deze onrust was ik wel extra gebrand om goed te presteren. Natuurlijk zorgde dat voor een hele andere voorbereiding en focus dan in Nanning. Daar was de aanloop én de uitvoering perfect.”

“Wat het ook nog bijzonder maakt; ik won hier in het hol van de leeuw. Want die lokale favoriet, dat was de Chinees Zhang Chenglong. Eén van mijn belangrijkste concurrenten voor goud. Maar hij viel. Zijn leertje scheurde, als ik het mij goed herinner. Ik zag het gebeuren. Die zaal, vol met mensen, viel helemaal stil. Dat maakte indruk, ook op mij. Ik vond het eerlijk gezegd ook echt jammer. Voor het evenement is het toch zonde dat die jongen z’n oefening niet kan afmaken? Ja, natuurlijk loop ik dan het risico dat hij het beter doet dan ik. Maar het maakt de wedstrijd completer en mooier. Ik had het liefste gezien dat hij was blijven hangen en dat ik ‘m vervolgens versla omdat ik de sterren van de hemel turn. Ik win liever zo, dan via fouten van anderen.”

“Een andere concurrent uit Japan, Kohei Uchimura, deed het die finale wel heel goed. Ik moet eigenlijk altijd zorgen dat mijn oefening moeilijker is dan de zijne. Hij turnt netter dan ik, dus weet ik dat ergens anders mijn punten moet pakken. Uchimura was die dag voor mij, als ik het goed heb. Dat hij zo goed presteerde, zorgde bij mij juist voor nog meer focus. Ik word daar – als ik goed in vorm ben – alleen maar beter van. Als die vorm er niet is, zorgt het juist voor meer nervositeit. Op deze dag was ik vol vertrouwen. Ik wist wat ik moest doen. De keuze voor de oefening stond al maanden vast. Het klopte dus allemaal op die dag, daar in Nanning.”