Hoe de liefde handboogschutter Gabriela Bayardo naar Nederland bracht

Gabriela Bayardo was tot drieënhalf jaar geleden een topboogschutter in Mexico. De liefde zette haar wereld echter op z’n kop. 'Gaby' verliet metropool Mexico City en streek neer in het Limburgse dorp Nuth.

Het woord haast lijkt niet te bestaan hier in het uiterste zuiden van ons land. Af en toe passeert een auto, op de rustige doorgaande weg waaraan het huis van Gabriela en haar vriend (en compound-schutter) Mike Schloesser ligt. Op een heuvel in het glooiende landschap staat een molen. En verder? Verder is het vooral stil. 

Welkom in Nuth. Sinds anderhalf jaar de woonplaats van Gabriela, die vijfde werd op het onderdeel recurve met Mexico op de Spelen van Rio. Zij werd verliefd op Mike, die ook al jaren in het boogschutterswereldje rondloopt. De rustige, ingetogen, weloverwogen Mike uit Zuid-Limburg en de makkelijke pratende, extraverte en impulsieve Gabriela uit Mexico City. In Guadalajara, eveneens in Mexico, schoten niet alleen zij, maar ook Cupido met scherp.

De beste oplossing
“Eerst hebben we een relatie op afstand geprobeerd”, vertelt Gabriela aan de keukentafel van hun fraaie, vrijstaande huis. “Dat hebben we tot 2018 volgehouden. Niet alleen kostte het veel geld, ook ging het reizen ten koste van onze sport. Het schieten ging in die tijd minder goed. We wilden samenwonen. Eerst hebben we het over Mexico gehad, maar dat vond Mike niet zo’n fijn idee. Toen was het voor mij heel simpel. Ik kom naar Nederland. Dat was voor iedereen de beste oplossing.”

“Ik was al een keer in Nederland geweest. Mike liet mij het dorp zien waar hij vandaan komt, hier vlakbij. Binnen tien minuten hadden we alles gezien, haha. On-ver-ge-lijk-baar met Mexico City. De eerste dagen hier had ik last van mijn oren, omdat ik het geluid van de stad miste. Het was te stil om waar te zijn. Het verkeer, de mensen, het lawaai, de drukte. Hier hoor je…vogels. En af en toe een auto. Waar is iedereen?, dacht ik de eerste dagen. Nu ben ik eraan gewend.”

Gabriela en Mike vonden een huis, dat verbouwd moest worden. Ondertussen woonden ze bij Mike’s ouders, vlakbij Nuth. “Zij hebben mij geweldig opgevangen. Zorgden echt voor een warm thuis. Ze hebben mij niet behandeld als de vriendin van Mike, maar direct als familie. Heel cool van ze. In de tussentijd waren we ook aan het klussen in ons nieuwe huis. Daar hebben we zelf de elektriciteit aangelegd. We zijn best handig, maar het kostte wel wat tijd.”

Samen schieten in de tuin
Inmiddels is dat klussen alweer anderhalf jaar geleden. Gabriela is zich thuis gaan voelen in het relaxte Zuid-Limburg. Niet alleen is ze dicht bij de liefde van haar leven, ook heeft ze alle tijd en ruimte om toe werken naar de Spelen van Tokio. “Hier kan ik een topsporter zijn. Ik kan mij focussen en afsluiten, wanneer ik wil. Trainen kunnen we hier in de tuin, achter ons huis. Daar staan Mike en ik dagelijks samen te schieten. Aan onze tuin grenst een appelboomgaard. Dus mocht er een pijl overvliegen, dan is dat niet erg.”

Het huishouden van Mike en Gabriela ademt sport. Hun sport. Pijlen en targets liggen op een kast, de grote bogen staan geparkeerd in de woonkamer en keuken. Op de keukendeur prijkt een topografische kaart van Nederland. Lesmateriaal van de inburgeringscursus van Gabriela. 

“Ik wil niet alleen maar in Nederland wonen, maar ik wil ook Nederlands worden”, zegt Gabriela. “Hier in Nuth red ik mij niet met Engels. Ik wil mensen kunnen verstaan en zelfstandig zijn. Elke dag wordt mijn Nederlands beter, al is het nog niet perfect. Mijn favoriete woord? Haha, dat is nu werkomstandigheden. Omdat ik trots ben dat ik dit kan uitspreken. Wat ik echt een lastige vind, is verpleegster. Meestal blijf ik halverwege dan ergens hangen.”

Restafval en Willem van Oranje
“Ik ben blij dat ik boodschappen kan doen, zonder dat Mike mij moet helpen. Het belangrijkste vind ik, dat ik de cultuur en de gewoontes van hier leer kennen. Ik heb geleerd hoe de koning heet en wie Willem van Oranje is. Hoeveel provincies Nederland heeft. Maar ook hoe het schoolsysteem hier werkt en welk afval je moet scheiden. Restafval. Daar had ik echt nog nooit van gehoord…”

Gabriela raakt dus meer en meer gewend aan het Nederlandse leven. Maar natuurlijk zijn er ook momenten dat ze Mexico mist. Ze facetimet vaak met haar moeder. “Naast mijn familie mis ik vooral al het eten. Al het eten is hier zo eentonig, alles smaakt bijna hetzelfde. Aardappelen, aardappelen, aardappelen... De Mexicaanse keuken is zoveel gevarieerder. Meer bonen, rijst, tortilla’s. En niet te vergeten, meer kruiden. Maar, daar heb ik wat op gevonden. Ik heb een supermarkt ontdekt – in Hoensbroek, echt waar – waar ze echte Mexicaanse producten verkopen. Ik zorg ervoor dat er altijd Mexicaanse kruiden en sausjes in huis zijn.”

Nederlandse ervaringen overbrengen
Gabriela ziet haar toekomst in Nederland. Haar stip aan de horizon is Tokio 2020. Daarna wil ze haar studie Business & Administration weer oppakken. En ondertussen draagt zij Nederlandse ervaringen over aan haar geboorteland. “Ik heb mijn moeder verteld dat veel mensen in Nederland tassen meenemen naar de supermarkt, omdat er zo minder plastic in omloop komt. Het was een eye-opener voor mijn moeder. Sinds kort neemt zij zelf ook een tas mee naar de supermarkt. Mijn tante is het ook gaan doen. Het is natuurlijk maar iets kleins, maar ik vind het schitterend om Mexico zo te kunnen helpen door mijn leven in Nederland.”