Ons 2019 | Softbalster Britt Vonk voelt de pijn van de uitschakeling nog steeds

Twee weken de telefoon uit, klussen aan haar boot, een maand vakantie. Softbalster Britt Vonk (28) deed van alles om het mislukte olympisch kwalificatietoernooi van afgelopen zomer te verwerken. Maar de pijn zit diep.

We zijn een paar maanden verder. Hoe kijk je nu terug op het olympisch kwalificatietoernooi?
“Mixed feelings. Ik ervaarde het toernooi zelf als geweldig. Ik hou van die druk. Daar presteer ik altijd het beste onder. Er zijn emoties bij mij naar bovengekomen die ik bijna nooit heb ervaren: je voelt je zo alive en zit zó in het moment. Ik was heel trots dat ik daar mocht staan. Daar had ik al die jaren naartoe gewerkt. Maar ik heb me ook nog nooit zo slecht gevoeld. Ik ben de uitschakeling nog steeds aan het verwerken. Er komen nog steeds gevoelens naar boven als ik met het team aan het trainen ben. Gevoelens van teleurstelling en het besef dat het er wel had ingezeten. Als je verliest van de beste dan kun je er vrede mee hebben. Maar ik weet dat wij de beste zijn... Tsja, dat is ook topsport…”

Waardoor ging het mis?
“Dat had verschillende redenen. Na het WK in 2018 werd onze bondscoach ontslagen. Dat deed best veel met het team. Maar ook door de zenuwen: het feit dat het voor de meeste meiden waarschijnlijk de laatste kans was om naar de Olympische Spelen te gaan. Wij piekten niet op het juiste moment. We brachten onszelf l in een moeilijke positie door de eerste wedstrijd te verliezen van Groot-Brittannië. Maar de wedstrijd die de uitschakeling definitief maakte was tegen Italië. Het is gewoon zonde, want andere Europese teams hebben geen fulltime topsportprogramma. Wij hebben de luxe dat we dat wel hebben. Dan kan je bijna niet geloven dat wij ons niet kwalificeren, terwijl wij de afgelopen jaren op vier EK’s goud hebben gewonnen.”

Hoe reageerden jullie toen duidelijk werd dat jullie de Olympische Spelen niet gingen halen?
“Huilen. Instorten. Je teamgenoten omhelzen. Je verdriet met elkaar delen. Maar ook ongeloof. Niet kunnen geloven dat de olympische droom over was voor meer dan de helft van het team. Er zaten nog wel een paar jonkies tussen, die het in de toekomst misschien zullen halen. Maar dat zal dan in 2028 moeten zijn, want in 2024 is softbal weer niet olympisch. Het OKT was in Utrecht. Dat was heel confronterend. Mijn familie was er, heel softballend Nederland kwam kijken. En de volgende dag moesten we nog een wedstrijd spelen tegen Tsjechië, dat was ook heel vervelend.”

Wat heb je gedaan om het te verwerken?
“Ik heb twee weken mijn telefoon uitgezet en niet op social media gekeken. Ik had een boot gekocht in Amsterdam. Daar heb ik veel aan gewerkt. Dat was heel fijn. Vrij snel na het OKT moest ik weer softballen met een team in Italië. Dat heb ik gedaan en daarna ben ik een maand naar Nicaragua gegaan om te surfen. Misschien kan ik daarmee proberen de Olympische Spelen te halen, haha. Een carrièreswitch.”

Je hebt al eens op de Olympische Spelen gestaan, in 2008 in Beijing. Je was toen nog piepjong…
“In 2007 won Nederland het olympisch kwalificatietoernooi. Daar was ik nog niet bij. Een paar maanden voor de Olympische Spelen werd ik erbij gevraagd. Ik was zestien jaar en dacht dat het was voor de ervaring en om mee te lopen in de voorbereiding. Maar toen deed ik het goed in de ogen van de bondscoach en werd ik geselecteerd voor de Spelen. Dat was ongelooflijk. Het was mijn eerste internationale toernooi als softbalster. En dan meteen het grootste dat je kunt meemaken.”

Hoe heb je de Spelen destijds beleefd?
“Ik kon niet goed bevatten dat ik daar stond. De realisatie kwam pas een paar maanden erna, toen ik thuis kwam en het er met mensen over had: jeetje ik ben er gewoon geweest! De meeste atleten werken daar lange tijd naartoe, maar ik was op een vrij laat moment onverwachts bij de ploeg gekomen. Het was natuurlijk hartstikke vet. Het is nog steeds de mooiste ervaring uit mijn sportcarrière. Alleen de openingsceremonie is al een klap voor je kop, hoe vet dat is. Zo immens groot, zoveel mensen. Dat vergeet je nooit meer. En dan al die topsporters die je tegenkomt, die je alleen van tv kent. Ik sta zelfs me basketballer Kobe Bryant op de foto.”

Daarna werd softbal van het olympisch programma gehaald. Hoe kwam dat aan?
“Het kwam hard binnen, maar niet zo hard als afgelopen keer. Ik volgde op dat moment een scholarship in de Verenigde Staten en speelde daar ook. In de zomer kwam ik over naar Europa om EK’s en WK’s te spelen met het Nederlands team. Het ging toen iets meer langs me heen. Ik had gebeld met de bondscoach. Maar ik wist het al, want ik had het op college gehoord. Natuurlijk vloeiden er wel tranen, maar ik kwam er best wel snel overheen. Niet wetend dat het zo lang zou duren voor softbal weer olympisch zou zijn.”

Was dat vergelijkbaar met het mislopen van Tokio?
“Dit keer doet het veel meer pijn. Misschien omdat ik toen in een andere fase van mijn carrière zat. Ik was negentien en had nog een lange toekomst voor me. Ik dacht: misschien is het alleen voor deze keer. Maar nu: misschien staat het in 2028 in Los Angeles weer op het programma. Dan ben ik 37. Bovendien zijn we de afgelopen drie jaar zo goed bezig geweest. We hebben een nieuwe trainingsmethode, motorisch leren. Daar zie ik heel veel in. Daarbij focus je op variatie en pas je je aan een veranderende omgeving aan. Ik voel gewoon dat we heel goed op weg zijn, ook al hebben we de Olympische Spelen niet gehaald. Je ziet veel vooruitgang, maar het heeft gewoon veel tijd nodig.”

Is dat ook een motivatie om door te gaan?
“Ik was na het OKT zó verdrietig, maar ik wist ook: this isn’t it! Ik wil gewoon nog door. Dat gevoel kwam best wel snel. Ik wil met het Nederlands team laten zien dat we bij de top horen. Dat er potentie in zit.”