"Het telefoontje van Thomsen kwam onverwacht. Oranje was eigenlijk een gesloten boek voor me", vertelt Visser, die vijf jaar geleden een van de belangrijkste speelsters was van het team, maar na de uitschakeling op het WK in Brazilië in de fout ging.

"In het heetst van de strijd heb ik dingen gezegd die ik niet had moeten zeggen", zei ze er al eerder over. Groener deed vervolgens nooit meer een beroep op haar.

Met Thomsen heeft Visser niet gesproken over wat er in 2011 gebeurd is. "Helle zei dat ze niet geïnteresseerd was in het verleden, maar in de toekomst. Ik gaf aan dat ik het altijd een eer heb gevonden om voor Oranje te spelen. En nu ben ik er dus weer bij."

Duits paspoort

Aanvankelijk hoopte Visser nog op een terugkeer in Oranje onder Groener. "Ik heb er lange tijd veel energie in gestoken Met twee volwassen mensen denk ik: dit kun je een keer de wereld uit praten. Er is ook wel contact geweest, maar zo'n gesprek heeft nooit plaatsgevonden. Op een gegeven moment heb ik daarom geaccepteerd dat ik nooit meer voor Oranje zou spelen."

Voor Visser was het zelfs even een optie om haar interlandloopbaan te vervolgen bij Duitsland, waar ze nu bij SG BBM Bietigheim onder contract staat en eerder bij HC Leipzig speelde.

"Daar heb ik over gesproken, ook met de Duitse bondscoach. Het is uitgezocht of het mogelijk was, maar door veranderde regels moest ik dan mijn Nederlandse paspoort inleveren en alleen met een Duits paspoort verder gaan. Dat wilde ik niet. Dat ging te ver."

Hoewel Visser geaccepteerd had dat ze niet meer voor Oranje zou spelen, keek ze liever niet naar de Nederlandse ploeg, die vorig jaar knap tweede werd op het WK en vierde op de Spelen in Rio de Janeiro.

"Natuurlijk vond ik het gaaf dat het de laatste jaren zo goed ging met de ploeg. Maar het was lastig voor me toen de ploeg zich opmaakte voor Rio, dat was namelijk ook mijn droom. Ik heb er tijdens de Spelen bewust voor gekozen om niet te kijken. Dat deed te veel pijn, ook al had ik Oranje uit mijn hoofd gezet."

Tokio 2020

Toen Groener na de Spelen vertrok als bondscoach dacht Visser nog niet aan een terugkeer. "Pas na het telefoontje van de nieuwe bondscoach kwam de gedachte: wow, misschien heb ik straks het shirt van Nederland weer aan. Ik was ik blij, maar ook verbaasd."

Zelfs met 125 interlands achter haar naam voelde het voor Visser deze week gek om weer binnen te komen bij Oranje. "Het was een beetje alsof ik als kind in een nieuwe klas terechtkwam, ook al kende ik meiden nog van eerder in Oranje of van de clubs. Maar ik ben goed opgevangen. Ze vonden het leuk me weer te zien."

Over de problemen van vijf jaar geleden is niet meer gesproken. "Niemand had volgens mij de behoefte om daar nog over te spreken. Ik wil zelf nu ook naar de toekomst kijken en een zo goed mogelijk EK spelen."

Veel verder kijkt Visser vooralsnog niet. Ze verwacht in ieder geval niet door te gaan tot de Spelen van Tokio in 2020.

"Over vier jaar ben ik 35 en ik denk niet dat mijn lichaam het dan nog houdt. Ik heb al kraakbeenschade in mijn knie. Op een gegeven moment is het tijd voor een leven na het handbal en dat moment komt steeds dichterbij. Momenteel kijk ik daarom nog nier verder dan komende zomer. Maar eerst wil ik een zo goed mogelijk EK spelen en ervan genieten dat ik weer in Oranje speel."