Van Koot begon ijzersterk aan de finale en dicteerde het spel in de eerste set. Daarna veranderde Griffioen haar tactiek en had zij het betere van het spel. In de derde set nam de 31-jarige Amsterdamse een ruime voorsprong, verspeelde ze een matchpoint en liet Van Koot terugkomen in het duel. “Ik heb heel even gedacht: het zal toch niet ...”, erkent ze. “Maar toen Aniek terugkwam tot 5-4, heb ik tegen mezelf gezegd: ga nou gewoon het spelletje spelen dat je zo leuk vindt. Dat heeft me uiteindelijk de winst opgeleverd.”

Bij Van Koot overheerste na afloop de berusting. “Er komt een dag dat het me lukt”, blikte ze direct vooruit. “Ik moet meer in mezelf geloven, dat lukte vandaag niet. Ik speelde in het begin heel sterk, voerde mijn tactiek goed uit. Jiske begon daarna meer hoge ballen te spelen, zelf werd ik slordig. Dat gebeurt me eigenlijk de hele week al. Ik had wel plannen, maar daar stak zij een stokje voor. Ik wil zelf mijn hoge niveau langer vol te houden, daar baal ik van. Misschien was dit vandaag wel het hoogst haalbare.” 

Ongeloof
Bij Griffioen overheerste zelfs met goud om haar nek het ongeloof. “Het is echt bizar, het voelt onwerkelijk”, zegt ze terwijl ze haar medaille met twee handen omklemt. “Ik hou hem vast, om mezelf ervan te overtuigen dat het écht waar is. Ik had een matchpoint, zie dat Aniek de bal uitslaat en op dat moment wist ik niet wat er allemaal gebeurde. Pas toen de speaker tijdens de huldiging mijn naam omriep, wist ik: het is echt waar.”